Την ποίηση του Βασίλη Ιωαννίδη χαρακτηρίζει ο μινιμαλισμός. Στην έκφραση και στο περιεχόμενο. Χρειάζεται να σκύψει κανείς και να αφουγκραστεί τη μικρή αναπνοή των στίχων του και, κυρίως, τις παύσεις του. Έτσι μπορεί να ακούσει τη χαμηλόφωνη γλώσσα της διαμαρτυρίας του. Θέματά του ο έρωτας, ο θάνατος, η αναζήτηση του ακέραιου προσώπου, και η φθορά εν γένει, θέματα αιώνια και αέναα. Κι όλα αυτά με μικρούς βηματισμούς, με στάσεις και σιωπές.
«Ψιθυριστή/ βροχή/επίμονη,/ άδειοι δρόμοι/σκόρπιες/φωνές/στις/ κλειδωμένες/πόρτες»
   Κάθε λέξη κι ένας στίχος, όχι τυχαία, για να τονιστεί, να βρει χρόνο και χώρο, να εισχωρήσει μέσα μας. Τυραννική αναζήτηση σ’ απομεινάρια βιωμάτων που η στεγνή καθημερινότητα τους έχει αφαιρέσει το μεδούλι. Δεν επινοεί ένα πέρασμα διαφυγής, σκιαγραφεί την απουσία της. Συστρέφεται μες στη Βαβέλ με αποσιωπητικά οδύνης.
   Στην πρώτη του ποιητική συλλογή Φεγγάρια στο βυθό διαφαίνεται ήδη η μελαγχολία του. Παρόλο που είναι ποιήματα ερωτικά, ο κίνδυνος είναι παρών. Αφιερωμένα στη γυναίκα, δείχνει ευγένεια και πλατύτητα αντιλήψεων.
   Στη συλλογή Μικρά ερωτικά είναι ήμερος, τρυφερός, ερωτικός, σ’ αγγίζει όπως το φως, άυλα, άσαρκα σχεδόν, προσηλωμένος στο ανθρώπινο πρόσωπο, στην ομορφιά, ενώ στις επόμενες συλλογές του, Ρωγμές, Έρωτας στη μεθόριο και Συμπόσιο στο μνήμα όπως δηλώνει και ο τίτλος του είναι έντονα απαισιόδοξος. Το ανικανοποίητο παρουσιάζεται πίσω από κάθε σχέση, κάθε ανθρώπινη κίνηση...

Μαρία Κουγιουμτζή, περ. ΕΝΕΚΕΝ τεύχος 57