Ο Γρηγόρης ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου. Εγώ πάλι, όσες προσπάθειες και αν έκανα, δεν κατάφερα να τον θελήσω ποτέ. Και πώς να γινόταν αυτό ; Με τι προσόντα ; Τις γλύκες τις έκανε όταν ήταν μαστουρωμένος, γιατί όταν έπινε τσίπουρο, αγρίευε. Ένα βράδυ, από τα πολλά, μπήκε μέσα στο σπίτι τρεκλίζοντας και βρωμώντας τσίπουρο και χασίσι. Εγώ κοιμόμουν στο κρεβάτι με το παιδί. Τραβάει το πάπλωμα και αρχίζει να με χτυπάει και να με βρίζει. Μπλεκόταν ανάμεσά μας και ο Κώστας και του ούρλιαζε : «Μη, μπαμπά, μη τη μαμάκα μου!» Και έτσι όπως χωνόταν, έτρωγε κι αυτός τις ξυλιές του. Πόσο ξύλο έφαγα στη ζωή μου… Από τη μάνα μου, από το Γρηγόρη και απ’ τη ζωή την ίδια. Πόσα βράδια είπα «Πάρε μου τη ζωή, Θε μου, και που την έχω τι την κάνω;» Πόσες φορές απ’ όλες τις ελπίδες, ο θάνατος ήταν η πιο αισιόδοξη.