Η πληγή και το τραύμα έχουν πάντα διπλή σημασία. Από τη μια, υποδηλώνουν οδύνη. Από την άλλη, φανερώνουν αγαπη­τική αιχμαλωσία: «η καρδιά μου είναι πληγωμένη από έρωτα»…
Το νόημα πληγώνει, το νόημα θεραπεύει!
Το βιβλίο ετούτο περιέχει πολλά σταυροδρόμια. Εκεί συ­ναντώ­νται η Θεολογία, η Ψυχολογία και η Ψυχανάλυση, η Επι­στήμη, η Ποιμαντική, η Λατρεία, χώροι δηλαδή που δε­ξιώνονται και τη διάνοια και την καρδιά. Και μπροστά μας βρίσκεται το στοίχημα της ενότητάς τους.
Θεωρία και Πράξη οφείλουν να κρατιού­νται από το χέρι προκειμένου να θεραπεύσουν «το μέγα τραύμα, τον άνθρωπον». Κά­νουμε Θεολογία επειδή είμαστε πληγωμένοι. Ασκούμε Ποιμα­ντική επειδή είμαστε συνασθενείς. Και μέσα από την ταπεινή δια­κονία τους γιατρεύεται ο πόνος μας. Άλλοτε διότι αποκτήσαμε πρόσβαση σε νοήματα λυτρωτικά. Άλλοτε επειδή ο ίδιος ο αδελφός μας γίνεται το νόημα…
Γεμίσαμε λέξεις χωρίς αντίκρισμα. Δυστυχώς αρκετές φορές θεολογικός στοχασμός και ποιμαντικές πρακτικές διεξάγονται αναίσθητα! Δεν υποψιαζόμαστε ότι κάτω από τις λέξεις και τις έννοιες σπαρταρούν ζωές άλ­λων. Πληγωμένες από νόημα, πληγωμένες για νόημα…
Ο υπότιτλος θα μπορούσε να είναι εξ ίσου δανεισμένος και από την Έμιλυ Ντίκινσον:
Οι χειρουργοί ας προσέχουν
όταν πιάνουν το νυστέρι!
Κάτω απ’ τις λεπτές τομές τους
ριγεί η Φταίχτρα –η Ζωή!