Στην Β΄ προς Κορινθίους (5:17), ο Παύλος λέει ότι όποιος έχει δεσμευτεί, δια του βαπτίσματος, στον Ιησού Χριστό, εντάσσεται ή συμμετέχει στην «καινή κτίση». Όλα αρχίζουν ξανά, επειδή ο πραγματικός κόσμος (που διακρίνεται από τον φα­ντασιώδη κόσμο του φόβου, του εγωισμού, της απληστίας, και της μωρίας μας) είναι ένας κόσμος όπου όλα συνάπτονται μεταξύ τους λόγω της αγάπης του Χριστού. Ζούμε σ’ αυτήν την καινή κτίση, σ’ αυτό το ριζικά νέο σύ­μπαν: στη νέα πόλη, με το νέο της «πολίτευμα», όπου κανείς δεν είναι δούλος ή πάροικος, στερημένος την αξιοπρέπειά του. Zούμε στο εδώ και τώρα, αλλά ταυτόχρονα, σ’ ένα μέλλον που είναι ήδη παρόν. Ζούμε στο «σημείο» όπου το παρόν εφάπτεται στο μέλλον.
Καθώς αρχίζουμε να ωριμάζουμε ως Χριστιανοί, ανατέλλει μια επίγνωση ότι η ελπίδα μας εν Χριστώ δεν αφορά απλώς σε κάποιο μελλοντικό γεγονός. Αφορά ένα μέλλον που έχει ήδη ξεκινήσει, και το οποίο φανερώνεται στη σχέση μας με τον άλλο, με τον Ιησού Χριστό, και με Εκείνον που ο Ιησούς καλεί «Αββά, Πατέρα μου». Είναι η ζωή του Τριαδικού Θεού, που ανοίγεται μπροστά μας και που γίνεται δική μας ζωή – στην παρούσα στιγμή, ναι· αλλά με έναν τρόπο που μας βεβαιώνει ότι θα συνεχίσει να αναπτύσσεται σε βάθη για τα οποία αδυνατούμε να βρούμε λέξεις ή εικόνες, στην απερα­ντοσύνη του «πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ» (Ρωμ. 11:33).