Η συζήτηση για την κρίση, την αναντιστοιχία και την προώθηση των δεξιοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού οριοθετεί εκ νέου το πεδίο της Διά Βίου Μάθησης (ΔΒΜ) ως χώρο πολιτικής που παράγει το παρόν και διαμορφώνει το μέλλον. Οι Ατομικοί Λογαριασμοί Μάθησης σχεδιάστηκαν και αναπτύχθηκαν με το σκεπτικό ότι το άτομο είναι αυτό το οποίο έχει τη δυνατότητα να καθορίσει τις εκπαιδευτικές ανάγκες του και να επιδιώξει ευκαιρίες μάθησης προκειμένου να καταστεί απασχολήσιμο. Στην παρούσα συνεισφορά, σκιαγραφείται ο κυρίαρχος «ενδυναμωτικός» πολιτικός Λόγος, σύμφωνα με τον οποίο το εργατικό δυναμικό έχει πλέον στη διάθεσή του εργαλεία που του παρέχουν δυνατότητες ανάπτυξης δεξιοτήτων καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του. Ωστόσο, η προβληματική μας καταδεικνύει ότι, όταν η πολιτική έμφαση δίνεται στο εργαλείο χρηματοδότησης και αυτό διασυνδέεται με υποθέσεις και παραδοχές οι οποίες ξεπερνούν τα όριά του, τότε ο χρηματοδοτικός μηχανισμός μετατρέπεται σε εργαλείο διακυβέρνησης του πεδίου της ΔΒΜ μέσω της αυτορρύθμισης των υποκειμένων, της αποπλαισίωσης της έννοιας της ποιότητας και της επίτασης των ανισοτήτων.