Συνδετικό στοιχείο των κειμένων είναι η παραδοχή ότι οι διαδικασίες παραγωγής του χώρου αντανακλούν αλλά και καθορίζουν σημαντικές πλευρές των κοινωνικών σχέσεων σε πολλά επίπεδα. Οι αφηγήσεις από την Ελλάδα της μεταπολεμικής ανάπτυξης εμβαθύνουν επιλεκτικά και σε διαφορετικές συγκυρίες –από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα– στην κατανόηση διαδικασιών παραγωγής του αστικού χώρου και των συναρτώμενων με αυτές κοινωνικών σχέσεων. Η αστικοποίηση, η αυτοστέγαση, η αυθαίρετη και η εκτός σχεδίου δόμηση, η αντιπαροχή και η πολυκατοικία, οι αστικές αναπλάσεις συνυφαίνονται με θεσμούς και πολιτικές, κοινωνικές σημασίες και πρακτικές, τυπικά και άτυπα δίκτυα, επαγγέλματα, οικογενειακές δομές, σχέσεις εξουσίας και συμφέροντα.

Σήμερα, οι σαρωτικές κοινωνικές ανατροπές και οι σωρευτικές κρίσεις, η εμπέδωση νεοφιλελεύθερων πολιτικών και παραδειγμάτων, καθώς και οι νέες σημασίες που αποκτούν τα ζητήματα του χώρου –η γη, η ιδιοκτησία, η κατοικία, το περιβάλλον, η ανάπτυξη κ.λπ.– ωθούν να ξανασκεφτούμε την παραγωγή του αστικού χώρου ως κοινωνικό και πολιτικό διακύβευμα. Δηλαδή ως ένα πεδίο διαρκούς διαπραγμάτευσης, διεκδίκησης, συναίνεσης ή σύγκρουσης