Με τη γλαφυρότητα και τον ρυθμό που χαρακτηρίζει τη γραφή του Τσβάιχ, οι ιστορίες αυτές με το ψυχογραφικό τους βάθος και τον διάχυτο ανθρωπισμό τους, θίγουν θέματα που επανέρχονται ξανά και ξανά έως σήμερα. Από τη φροϋδική πρόσληψη του Τσβάιχ σε θέματα σεξουαλικότητας και ανθρώπινης φύσης μέχρι την αγωνία του για το μεταπολεμικό μέλλον της Ευρώπης, οι ιστορίες του δημιουργούν ένα λογοτεχνικό δίχτυ ποικίλων ερμηνειών.

[…] Μα –όλοι μας το ξέρουμε– δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να βοηθήσεις έναν άνθρωπο προτού αυτός ζητήσει βοήθεια. Στην επιμονή του να μην ζητήσει τίποτα βάζει τον καλύτερο εαυτό του, την περηφάνια του, που εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να την πληγώσεις. Μονάχα οι ζητιάνοι διευκολύνουν το έργο μας και πρέπει να τους ευχαριστούμε που δεν μας εμποδίζουν να τους βοηθάμε. Ο άνθρωπός μου ήταν απ’ αυτούς τους περήφανους χαρακτήρες, που προτιμάνε να διακινδυνεύουν την ελευθερία τους, τη ζωή τους, παρά να ζητιανεύουν. […]

(Απρόοπτη αποκάλυψη ενός επαγγέλματος)