Οι χρεωκοπημένες λέξεις στην ιστορία

Κάποτε κρύβαμε τους ρόζους

Κάποτε κρύβαμε τους ρόζους των χεριών μας

να μην γνωρίζουνε οι φίλοι

πόσο σκληρά δουλεύαμε στα λατομεία της επιστήμης

με πόσο ζήλο σκληραγωγούσαμε το βλέμμα

μη δακρίσει.

Κρεμάζαμε τις λέξεις στη σοφίτα

μην μας τις πάρει ο άνεμος

και τις σερβίρουν ύστερα άκλιτες,

μεταλλαγμένες

σαν μπάλες του μπιλιάρδου.

Πόσο κοστίζουν οι χρεοκοπημένες λέξεις

στα χείλη της προδοσίας και των συναλλαγών;

Κάποτε κρύβαμε τον πόνο

τα βουρκωμένα μάτια μας

που μόνον το φεγγάρι τα φώτιζε τη νύχτα.

Μας κούρασε η εξιδανίκευση του ταξιδιού

η κακοφωνία των λέξεων

η νοσταλγία ενός χαμένου παρελθόντος.

Στον κορεσμένο ουρανό της λήθης

στο αβέβαιο Σύμπαν

φόβος και θάνατος μαζί παλεύουν.

Δέκατη έκτη ποιητική συλλογή της τελευταίας 30κονταετίας. Κυρίαρχη η ορφάνια της βασανισμένης Κύπρου. Η σύγχρονη ματιά σε ένα μακρόχρονο έγκλημα σε βάρος του τόπου της. βαθειά Κύπρια δεν μοιρολογά αλλά εξεγείρεται («το ρεύμα του θυμού») για όσα συμβαίνουν στο πολύπαθο νησί της τα πολλά τελευταία χρόνια. Έρχεται σε σύγκρουση με τις τρικλοποδιές της ιστορίας, δεν μασά τα λόγια της (Η ζωή σου δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά/ αλλά άναμα μιας φλόγας), αρνείται να δεχτεί τη νέα τάξη πραγμάτων όπως επιβάλλεται από τους ισχυρούς κι έτσι όπως φαίνεται να γίνεται αποδεκτή από πολλούς των συμπατριωτών της: Ο κόσμος οξειδώνεται καθώς βαδίζει/ καταποντίζοντας της αυγής τα όνειρα./ Και πώς να πορευτείς χωρίς τον κρίνο μίας άνοιξης;/ Πώς θα χαμογελάς/ πώς θα δακρύσεις/ πώς θ’ αφουγκραστείς του κόσμου την ψυχή;/ Πώς θα διακρίνεις τα δάκρυα του Θεού;

Ακόμη και τα κρίνα της Άνοιξης

κινδυνεύουν

όταν επάνω τους μαύρα συσσωρευμένα σύννεφα

ρίχνουν σταλαγματιά σταλαγματιά

χαριστική βολή

αποστάζοντας όνειρα μιας ζωής, γράφει στο ποίημα «Η μοναξιά του πεπρωμένου». Όντως η συλλογή βρίθει από μνήμες, οργή και διαψεύσεις. Μια αμιγώς Κυπριοκεντρική ποίηση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποιήματα εκτενή που θέλουν ασμένως να δηλώσουν τη διαφωνία της με όσα τεκταίνονται αφήνοντας ενδόμυχη ελπίδα πως πρέπει γρήγορα τα πράγματα να πάρουν άλλη τροπή: Η ζωή γενιέται στις όχθες της μνήμης/ κατοικεί στα υπόγεια του άλγους/ στάζει ιδρώτα πάνω στο εγκατελελειμένο χώμα/ στηρίζεται πάνω στο αόρατο σχοινί της φαντασίας/ φορτώνεται τη σακούλα της ψυχής/ καίγεται στον αέρα/ εκπέμποντας φως στον παγωμένο ορίζοντα... Στο ταξίδι της η Κλεοπάτρα Μακρίδου επικαλείται ιερές μνήμες αγαπημένων (βλ. «Ύμνος στον πατέρα», «Εκεί στον κάβο της πατρίδας», «Quo Vadis» κ.ά.)

Μιλά για τον Ριμαχό, την Καρπασία, το Κοπάνι και την Κερύνεια, για τον Παντελή Μηχανικό και τον σκοτεινό ρόλο της Ελισάβετ ΙΙ της Αγγλίας που αρνήθηκε να αποδώσει χάρη στον Μιχαλάκη Καραολή και στον Ανδρέα Δημητρίου και τους οδήγησε στην αγχόνη: Η ύβρις και ο προπηλακισμός σε αντιπαράθεση/ με τη περηφάνια κάτι παιδιών/ επάνω στο ικρίωμα!

Σχεδόν αυτόματη γραφή φορτισμένη ζωντανή έτοιμη να πολεμήσει για το δίκιο της πατρίδας και την ιστορία της. Η Κλεοπάτρα Μακρίδου συνεχίζει τον αγώνα της ποίησής της ετοιμοπόλεμη αλλά και βαθιά απογοητευμένη:

Ακανθού, Δαυλός Λυθράγκωμη, Άγιος Ανδρόνικος, Αιγιαλούσα,

Ριζοκάρπασο, Γαλινόπολη, Λεονάρισσο, Κόμμα του Γιαλού,

Άγιος Θεόδωρος, Μπογάζι, Τρίκωμο, Λευκόνικο...

Χερσόνησος των Αγίων

του Φίλωνα, του Συνέσιου, του Θέρισσου, της Αγίας Φωτεινής

και των Αχαιών

πόλεις χωριά της Πατρίδας μου

που αλυσώδεσαν με κουφάρια των αγαλμάτων

και των επιγόνων αυτών ηρώων

Ποιος θα τους τιμήσει;

Συ Γη των τριαινών, καράβι ονείρων,

Άλας της γης

που πλένεις τα δάκρυά σου

και θρηνείς τα δούρεια του κόσμου που πεισώνει

ανυποψίαστη αναστρέφεις τον χρ́όνο

για νάχει η γης σου Χώμα στους δολοφόνους καιρούς της παράδοσης.

Καρπασία των ρογμών μας που σηκώνεις τ’ ασήκωτα

Γυναίκα Συ στήλη Άλατος

ν’ αλμυρίζεις λοιωμένη.

Εικόνα αμίλητη.

Χρησμός θολός ανάσα σε πέτρινα κοχύλια

με τα κακά σου να σπαρταρούν στην άδεια σου σάρκα

με το Κάππα της Κύπρου σου κραυγή στο σώμα σου

να δέρνεσαι Αντιγόνη...

Βλέπετε η ποίηση μπορεί να λέει τα πράγματα με το όνομά τους σε αντίθεση με τις αμβλύνσεις της διπλωματίας.