Εμείς αγαπάμε όχι τη ζοφερή και απάνθρωπη πλευρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχοδιωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών. Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς τη δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου τής προσωπικής επιλογής, του «ανοιχτού δρόμου» κόντρα στο ρεύμα, τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του Οδυσσέα Ελύτη, που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το «αλήτης», αυτό που οι ποιητές ονόμασαν «αλήτις μοίρα» και «αλήτης δρόμος», που ο φίλος ποιητής Γιάννης Στίγκας το έκανε τίτλο σε συλλογή του («Αλητεία του αίματος»), το «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα» του Τσιτσάνη, και το «περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί» του ίδιου, τους ατέλειωτους «ωραίους και γενναίους αλήτες», σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόυς Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάρροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η Μπίλλυ Χόλιντεϋ και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τζωρτζ Μπεστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες που καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή λαχτάρα για συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους. Αυτούς που ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους.