Έρικα:

Μου έλεγαν ότι όσα βλέπουμε στα όνειρα είναι όσα η καρδιά επιθυμεί. Τι γίνεται όμως αν βλέπεις μόνο εφιάλτες;

Το όνομά του είναι Μάικλ Κράιστ.

Θυμάσαι στις ταινίες θρίλερ που κρύβεις τα μάτια σου για να μη βλέπεις, αλλά προσπαθείς να δεις και λίγο; Έτσι συμβαίνει με τον Μάικλ. Είναι όμορφος, δυνατός και απόλυτα τρομακτικός. Και σίγουρα μου δίνει τόση σημασία όση και στο πεζοδρόμιο που πατάει κάθε μέρα.

Εγώ όμως τον παρατηρώ. Τον βλέπω. Τον ακούω.

Τα πράγματα που η συμμορία του έκανε για χρόνια… Κάποια στιγμή σταματάς να τα ανέχεσαι.

Μάικλ:

Το όνομά της είναι Έρικα Φέιν. Όταν πηγαίναμε σχολείο, ήταν το κορίτσι του αδελφού μου και τριγύριζε στο σπίτι μας. Όποτε έμπαινα στο δωμάτιο, κοίταζε κάτω. Αισθανόμουν τον φόβο της όποτε την πλησίαζα. Εξουσίαζα το μυαλό της κι αυτό ήταν αρκετό.

Μέχρι που την πέτυχα μόνη της στο κολέγιο. Στην πόλη μου. Απροστάτευτη.

Κοίτα να δεις… Μια απίστευτη σύμπτωση.

Γιατί πριν από τρία χρόνια έστειλε τρεις φίλους μου στη φυλακή και μόλις βγήκαν.

Περίμενα υπομονετικά για αυτή την ευκαιρία. Και τώρα όλοι οι εφιάλτες της θα βγουν αληθινοί.

«Θες να μάθεις γιατί είσαι εδώ;» με ρώτησε, με τη φωνή του μαγκωμένη πάνω στο αφτί μου. «Είσαι εδώ γιατί είσαι σαν εμένα, Ρίκα. Είσαι εδώ γιατί έχουμε βαρεθεί να μας λένε τι να κάνουμε και να μας κρατάνε σε ένα κουτί». Τα πνευμόνια μου έσφιξαν και κατάφερα επιτέλους να πάρω μια ανάσα. Ο Μάικλ τύλιξε το χέρι του στον λαιμό μου και μου γύρισε το κεφάλι προς τα πίσω. «Πεινάω, Ρίκα», είπε, πιέζοντας το σκληρό κορμί του στην πλάτη μου, με τα χείλη του να αιωρούνται πάνω από τα δικά μου. «Θέλω όλα όσα μου λένε ότι δεν μπορώ να έχω και βλέπω την ίδια πείνα και σ’ εσένα».