Όλων των παθών και όλων των μαρτυρίων τόπος η ποίηση. Αλλά και τόπος προνομιακός του πιο ριζικού μας πάθους και του πιο προσωπικού μας μαρτυρίου. Κι ίσως ίσως και της πιο ολόδικής μας μαρτυρίας - τόπος δηλαδή του έρωτα.
Από τα απλούστατα στιχάκια των ημερολογίων στον τοίχο, από τις νεανικές ρίμες των παλιών λευκωμάτων, από τα λόγια των τραγουδιών και, προπαντός, από τους δικούς μας έμμετρους αναστεναγμούς καθώς κοιτάμε στη γωνία το ρολόι, από όλα αυτά τα απολύτως καθημερινά ίσαμε τις πολύτροπες συνθέσεις των ποιητών μας, παντού ο ίδιος, παράξενα ομοιόμορφος, ρυθμός. Παντού ίδια η λαχτάρα, η αλησμόνητη ευδαιμονία, η υπεσχημένη αφοσίωση, το δοξαστικό της ωραιότητας, η διάψευση και η ξηρασία του χωρισμού.
Η συγκέντρωση κάποιων σπουδαίων ερωτικών ποιημάτων του νεοελληνικού λόγου αρχίζει βέβαια με την "αγγελική θωριά" στον Σολωμό για να καταλήξει με "του ματιού σου το μαυράδι" στον Σεφέρη. Εξήντα πέντε ποιητές μιλούν για τον έρωτα. Ιστορούν "το βαθύ, το απλό, το μεγάλο" της Μαρίας Πολυδούρη και απορούν μαζί με τον Γιώργο Σαραντάρη "ποιος είν` τρελλός από έρωτα;"