Η πεζογραφία του εικοστού αιώνα δεν διαλέγεται απλώς αδιάλειπτα με τον κινηματογράφο. Από την επισκόπηση του φαινομένου στα επίπεδα της Ιστορίας, της ιστορίας του κινηματογράφου και της ιστορίας της λογοτεχνίας προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις ότι η πεζογραφία στη διάρκεια του εικοστού αιώνα διαλέγεται κατά προνόμιο με τον κινηματογράφο, περισσότερο από ό,τι με οποιαδήποτε άλλη τέχνη της περιόδου.
Η δεσπόζουσα λειτουργία της αφηγηματικότητας στα δύο αυτά καλλιτεχνικά είδη, αλλά και οι παρόμοιες λειτουργίες του μυθιστορήματος και του κινηματογράφου σε κοινωνικό επίπεδο οι οποίες συχνά οδήγησαν στη μεταβίβαση λειτουργιών από τη μία τέχνη στην άλλη, εξασφαλίζουν έναν άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στο μυθιστόρημα και τον κινηματογράφο μυθοπλασίας πρωτίστως, ο οποίος εντοπίζεται λιγότερο ή περισσότερο και στα άλλα λογοτεχνικά και κινηματογραφικά είδη. Η μελέτη της επαφής της πεζογραφίας με τον κινηματογράφο στη διάρκεια του εικοστού αιώνα φωτίζει γόνιμα την εξέλιξη των λογοτεχνικών μορφών αποκαλύπτοντας τεχνάσματα και πειραματισμούς που υιοθετεί η λογοτεχνία στον διάλογό της με την δική της ιστορία και με την εποχή της.
Ειδικότερα για τη νεοελληνική πεζογραφική παραγωγή η διακαλλιτεχνική της θεώρηση υπό το πρίσμα του διαλόγου της με τον διεθνή κινηματογράφο υπογραμμίζει τις αναλογίες ανάμεσα στο ελληνικό και το δυτικό λογοτεχνικό παράδειγμα και συμβάλλει στην ερμηνευτική τους προσέγγιση αποδυναμώνοντας σημαντικά το αφήγημα περί υστέρησης της ελληνικής πεζογραφίας.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ I - ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ II - ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ III - ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ IV - ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΜΕΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΑΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ
Από τις απαρχές του κινηματογράφου και από την επιρροή που είχε ο Ντίκενς στο έργο του Γκρίφιθ και μέχρι τις μέρες μέρες μας, έχουν γραφτεί μυριάδες σελίδες για τον διαμεσικό διάλογο κινηματογράφου-λογοτεχνίας, με κεντρικό ζήτημα την κινηματογραφική διασκευή.
Οι μελέτες αυτές, όταν ξεφεύγουν από μία στείρα σύγκριση της πιστότητας του φιλμικού ως προς το λογοτεχνικό κείμενο, επιχειρούν να αποκαλύψουν την οντολογική φύση τόσο των ταινιών μυθοπλασίας όσο και της πεζογραφίας.
Όταν διαβάζουμε ένα λογοτεχνικό έργο, με αφορμή το γραπτό κείμενο ζωντανεύουμε μια ταινία στο μυαλό μας. Βλέπουμε ανθρώπους-μαριονέτες που μιλούν ή σιωπούν, στήνουμε την εποχή, τα σκηνικά και τα κοστούμια. Ο μοναδικός θεατής και σκηνοθέτης του έργου είμαστε εμείς.
Με τον ίδιο τρόπο η θέαση μιας ταινίας είναι η αφορμή για να φτιάξουμε με το νου μας μία δική μας αφήγηση, διατηρώντας ή αφαιρώντας κομμάτια της ιστορίας, αναλόγως με αυτό που μας κοινωνεί. Φτιάχνουμε ένα νέο κείμενο που μπορούμε να εξιστορήσουμε, εκκινώντας από την εμπειρία της ταινίας. Ο θεατής, ο συγγραφέας και ο ιστορητής είμαστε πάλι εμείς.