Η σχιζοφρένεια για την οποία γίνεται λόγος αναφέρεται ιδιαίτερα στις ψυχωτικές παθολογίες που εμφανίζονται ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη δεκαετία της ζωής και χαρακτηρίζονται από εκτεταμένη αποδιοργάνωση της ψυχικής ζωής. Η αποδιοργάνωση αυτή σχετίζεται με την εφηβεία και την παρεπόμενη αναγκαιότητα να βρει το άτομο, όπως στις απαρχές της ζωής, ένα αντικείμενο «έξω από το ίδιο το σώμα» (Φρόυντ). Οι οργανωμένες ψυχώσεις συνήθως το βρίσκουν, με τρόπους βέβαια πολύ διαφορετικούς από τις νευρώσεις (παραλήρημα και ψευδαισθήσεις, αντικείμενο-φετίχ, ναρκισσιστικό αντικείμενο). Η σχιζοφρένεια δείχνει να ταλαντεύεται επ’ αόριστον ανάμεσα στην αποδοχή και τη μη αποδοχή ενός τέτοιου αντικειμένου, και αυτό το στοιχείο τη διαφοροποιεί από τις άλλες ψυχώσεις και απαιτεί ειδική θεραπευτική αντιμετώπιση, ατομική και ιδρυματική.

Οι ποικίλοι τρόποι αντιμετώπισης της σχιζοφρένειας, όπως παρουσιάζονται στον παρόντα τόμο, είναι αλληλένδετοι. Συγκλίνουν προς μια συγκεκριμένη αντίληψη για το αντικείμενο στην ψυχική ζωή, αντίληψη που μπορεί να θέσει με άλλους όρους τις σχέσεις εγώ και υποκειμένου και να εμπλουτίσει την ιδέα που έχει σχηματίσει η ψυχανάλυση για το αντικείμενο.