Η ΜΑΡΙΑ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΗΜΜΑ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ

Στό σκονισμένο «Λεξικόν τῆς Πρωΐας», ἔκδοση τοῦ 1933, βρίσκω ἕνα λῆμμα:
«Κροατία∙ ὀνομασία παλαιᾶς χώρας τῆς Οὑγγαρίας, ἀνηκούσης νῦν εἰς τήν
Νοτιοσλαυΐαν», θυμᾶμαι ἀπρόσμενα
τή λέξη «στυπόχαρτο» τοῦ Σεφέρη: «στουπόχαρτο (τό)∙ ἀπορροφητικός
χάρτης», σκέφτομαι
τί θά γράφει γιά τή χώρα μου αὔριο, θά ὑπάρχει ἄραγε κι ἕνα οὐδέτερο λῆμμα
«Μαρία» καί δίπλα
μιά ἀραιή συνάθροιση λέξεων σάν ἄθροισμα ζωῆς;

Στό ἰδιόρρυθμο λεξικό τοῦ κρυφοῦ συρταριοῦ σου, μέ τά λατινικά ὀνόματα
φυτῶν καί τίς ἀρχαῖες ἐτυμολογίες
ὑπάρχει μιά λέξη: «ξεκαρδίζομαι (ρ. μέσ.)∙ ἐπί γελώντων, ἐξαντλεῖται ἡ καρδιά
μου ἀπό τά γέλια, γελῶ μέχρι λιποθυμίας».
Νά μοῦ τή φωνάζεις τ’ ἀπογεύματα τῆς Παρασκευῆς πού περνᾶς μέ τό ποδήλατο
σάν νά μοῦ ρίχνεις ἕνα πλεονάζον τριαντάφυλλο
νά ξέρω πώς δέν εἶμαι μιά κουνημένη φωτογραφία τοῦ Ρόιτερς στήν ἀποβάθρα
τῶν τρένων
πώς μέ θυμᾶται μιά λέξη ἀνεπιτήδευτη μέ συνθετικό τήν «καρδιά» μέσα σέ τόσες
ἄλλες θυμωμένες
νά ἔχω μιά περίπου βιογραφία γιά τό σαββατοκύριακο
κι ἐσένα.

στο εξώφυλλο: έργο του Κώστα Σιαφάκα Τοπίο πολέμου, μελάνι σε χαρτί, 2018