Ο πρώτος κύκλος (1922-1949) θα βρει την Ελλάδα στα τέλη του Εμφυλίου, αιμάσσουσα και κατεστραμμένη.
Ο επόμενος (1949-1974), παρά την παραγωγική – δημοκρατική αναγέννηση της χώρας, θα κλείσει με την κυπριακή καταστροφή.
Ο δε μακρόσυρτος τρίτος κύκλος (1974-2019) θα εκκινήσει με νικητήριους παιάνες για να ακολουθήσει μια μηδενιστικού χαρακτήρα παρακμή: αποβιομηχάνιση, καταναλωτισμός, δημογραφική και πολιτιστική κρίση και, τέλος, η κατάρρευση του 2009, ενώ, ο νεο-οθωμανισμός θα απαιτεί πλέον την ολοκληρωτική υποταγή μας.
Επί τέλους, λοιπόν, μετά το 2019, εισήλθαμε σε έναν νέο ιστορικό κύκλο, που συνειδητοποιήθηκε ουσιαστικά μετά τις εκλογές του 2023.
Είναι άραγε μοιραίο, και αυτή η περίοδος να ολοκληρωθεί σε μία καθοδική σπείρα, ή ίσως υπάρχουν ακόμα οι δυνατότητες μεταβολής της κατεύθυνσης του ιστορικού ανύσματος;
Μήπως, επειδή ο κυρίαρχος μηδενισμός έχει εισέλθει στη θανάσιμη αγωνία του· μήπως επειδή θάψαμε οριστικά τα φαντάσματα και τις ιδεολογίες του εμφυλίου· μήπως επειδή η Ελλάδα έχει την ιστορική ευκαιρία να μεταβληθεί στον Ακρίτα μιας Ευρώπης, που μόνο συσπειρωμένη μπορεί να επιβιώσει· μήπως μπορούμε λοιπόν να ελπίζουμε σε κάποιαν ανάταξη;
Σε αυτό το δοκίμιο δεν θα αποπειραθούμε να εξετάσουμε τα ιστορικά γεγονότα στην οικονομικοκοινωνική αφετηρία τους, αλλά θα εκκινήσουμε από την «επιφάνεια», τη συγκυρία των πρόσφατων πολιτικών αντιπαραθέσεων, ιδιαίτερα των εκλογών του 2023, που κατέδειξαν, ακόμα και στους πλέον δύσπιστους, πως έχουμε όντως εισέλθει σε αυτή τη νέα ιστορική περίοδο.
Με όλες τις αδυναμίες που την/μας χαρακτηρίζουν. Αδυναμίες παραγωγικές, ιδεολογικές, πολιτικές, γεωπολιτικές, που επιτάσσουν μια κυριολεκτικά τιτάνια προσπάθεια. Αλλά η τύχη βοηθάει τους θαρραλέους.