O κινηματογράφος είναι θέαμα ή τέχνη; Εκατόν είκοσι πέντε χρόνια μετά τον Λιμιέρ, το ερώτημα παραμένει επίκαιρο, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς τον διχασμό ανάμεσα σε μαζική κουλτούρα και υψηλή τέχνη που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Αν δεχτούμε πως είναι θέαμα προς κατανάλωση, τότε το κοστολογημένο σενάριο είναι κεντρικό εκφραστικό εργαλείο, η σκηνοθεσία μία τεχνική διαδικασία που υλοποιεί το κείμενο και επομένως ο σεναριογράφος είναι τουλάχιστον ισάξιος συνεργάτης της παραγωγής και του σκηνοθέτη. Αν δεχτούμε πως ο κινηματογράφος είναι τέχνη, τότε το σενάριο είναι ο σπόρος που θα προετοιμάσει την άνθηση του καλλιτεχνήματος, εμπνέεται και γράφεται συνήθως από τον σκηνοθέτη-δημιουργό (auteur), συμπληρώνεται ώς την τελευταία στιγμή και υλοποιείται με πνεύμα ελευθερίας που πολλές φορές το υπερβαίνει. Σε αυτήν την περίπτωση το σενάριο είναι ένα συμπληρωματικό κείμενο και επομένως ο σεναριογράφος ένας συνεργάτης του σκηνοθέτη. Σε κάθε περίπτωση σίγουρο είναι πως το σενάριο και η σκηνοθεσία αλληλοσυμπληρώνονται· αποτελούν τα δύο πόδια στα οποία στηρίζεται ο κινηματογράφος.

Περιλαμβάνονται τα σενάρια:

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Κραυγές και ψίθυροι. Από τη ζωή των μαριονετών

Ζαν Ρενουάρ: Ο κανόνας του παιχνιδιού

Γιόζεφ Φον Στέρνμπεργκ: Ο γαλάζιος άγγελος

Ακίρα Κουροσάβα: Ο καταδικασμένος

Ζαν Λικ Γκοντάρ: Ο τρελός Πιερό, Πάθος, Όνομα: Κάρμεν, Χαίρε, Μαρία

Λουίς Μπουνιουέλ & Σαλβαντόρ Νταλί: Ένας ανδαλουσιανός σκύλος

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: Ταξίδι στη σελήνη