Την άνοιξη του 1944, Γερμανοί κατακτητές και Έλληνες δωσίλογοι αφάνισαν την Ερμακιά Κοζάνης και εκτέλεσαν άμαχους κατοίκους της, με την πρόφαση πως το χωριό συνιστούσε λίκνο του ΕΛΑΣ. Έως πρόσφατα, οι Ερμακιώτες επέλεξαν τη σιωπή ως αμυντικό μηχανισμό που τους επέτρεπε να διαχειριστούν το τραυματικό παρελθόν. Η μελέτη ανασύρει από τη λήθη το αποτρόπαιο ιστορικό γεγονός και τις συνέπειές του, επιδιώκοντας να διατηρήσει ζωντανή την ανάμνηση, να τη μεταλαμπαδεύσει στη νέα γενιά και να επουλώσει το τραύμα της συλλογικής μνήμης.