Σε μια τέτοια εποχή ήττας και χαμένων ελπίδων, και συνάμα συναίνεσης και υποταγής των πάντων, ακόμα και αυτής της Αριστεράς, η Τέχνη, πολλώ δε η Ποίηση, έρχεται να προβάλλει αντίσταση, αντιπολιτευόμενη το ρεαλισμό των κρατούντων, τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού, και την υποκουλτούρα των τηλεσκουπιδιών των ΜΜΕ, αναζητώντας καταφύγιο στην ουτοπία και το όνειρο. Στο όνειρο που ζει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, στο όνειρο που σταυρώνεται, πεθαίνει και τελικά ανασταίνεται καθημερινά στις μικρές, αλλά και στις μεγάλες στιγμές μας.

Ο ποιητής, εργάτης του πνεύματος, ζει, βιώνει, αισθάνεται και δημιουργεί μέσα από το όνειρο, τον πόνο τη θλίψη, αλλά κι από τη λύτρωση των χαμένων ελπίδων και τη χαρά της δημιουργίας, μιας δημιουργίας που καταργώντας και καθιστώντας άκυρα τα σύνορα, αλλά και τα δεσμά της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας των πολέμων και της αλλοτρίωσης έρχεται να μας ταξιδέψει στην Ουτοπία του Μέλλοντος, ένας ταξιδευτής της χίμαιρας και του ονείρου ο ποιητής, ένας Οδυσσέας που αναζητεί Ιθάκη, αλλά και τους συντρόφους, μέσα από ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό σε μια θάλασσα τρικυμιασμένη απ’ την οργή των θεών, στο πρόσωπο των οποίων αντανακλάται η αδυναμία, ο φόβος, ο θυμός, ή η θλίψη του κάθε άνθρωπου.

Κι όμως, κάπου στο τέλος, στη χώρα της Ουτοπίας, περιμένει η ελπίδα και το όνειρο.