Ένας βιβλιοθηκονόμος εμφανίζεται στη σκηνή. Αυτός τακτοποιεί βιβλία και τα βιβλία αναστατώνουν τη ζωή του. Σε ποιο ποσοστό, άραγε, είναι ο ήρωάς μας δημιούργημα του εαυτού του και σε ποιο των αναγνωσμάτων του; Ο μεσάζων ανάμεσα στα κείμενα και στους αναγνώστες αναζητά τον εαυτό του σε μια διάλεξη. Θα μιλήσει για τη βροχή, ή μάλλον για το τι συμβαίνει όταν βρέχει.

«Πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον το ενδεχόμενο να χάσω το νήμα μιας ομιλίας και να μετατρέψω την παρουσίαση ιδεών σε εξομολόγηση. Μέχρι ποιου βαθμού ελέγχουμε αυτά που λέμε; Όπως ένας ηθοποιός, έτσι και ο ομιλητής στη διάρκεια μιας διάλεξης μπορεί να ξεχάσει αυτά που ήθελε να πει ή να υποκύψει στον πειρασμό και να αποκαλύψει κάτι άβολο ή καταστροφικό. Η Διάλεξη για τη βροχή προκύπτει από αυτή την ιδιαζόντως δύσκολη περίσταση. Το παραλήρημα του βιβλιοθηκονόμου μου είναι μέρος της μακράς λογοτεχνικής παράδοσης της παρέκκλισης, δηλαδή της τέχνης τού να αφαιρείσαι δήθεν και να μιλάς για κάτι άλλο».

Χουάν Βιγιόρο