Στην καρδιά των ρομαντικών μας κωμωδιών, των αναπαραστάσεών μας για το ιδανικό ζευγάρι, κωδικοποιείται συχνά μια μορφή γυναικείας κατωτερότητας που υποβάλλει ότι οι γυναίκες πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην πλήρη έκφραση του εαυτού τους και την ερωτική εκπλήρωση. Το κοινωνικό ντρεσάρισμα που υφίσταται ο καθένας μας πείθει τους άνδρες ότι όλα είναι δικαίωμά τους, ενώ καταξιώνει την αυταπάρνηση και την αφοσίωση των γυναικών, και, υπονομεύοντας την αυτοπεποίθηση των τελευταίων, παράγει ανισότητες εξουσίας που μπορούν να κορυφωθούν σε μορφές σωματικής και ψυχολογικής βίας. Ακόμα και η στάση που καλούμαστε να υιοθετήσουμε απέναντι στον έρωτα –με τις γυναίκες να μαθαίνουν να τον (υπερ;)εκτιμούν και τους άνδρες να του αρνούνται κεντρική θέση στη ζωή τους– μας προδιαθέτει για σχέσεις που μόνο δυστυχισμένες μπορεί να είναι. Στο σεξουαλικό επίπεδο, τέλος, οι ανδρικές φαντασιώσεις εξακολουθούν να κατακλύζουν τον χώρο της επιθυμίας: πώς μπορούν οι γυναίκες να ξαναβρούν το βλέμμα τους και τη φωνή τους;