Στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου η εκμετάλλευση του αρχαίου μύθου ανοίγει ποικίλες προοπτικές και ικανοποιεί ανάγκες και αναζητήσεις του ποιητή. Ο μύθος προσφέρει στον Ρίτσο την απεριόριστη δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης των συναισθημάτων, των μύχιων σκέψεών του, καθώς και των προβληματισμών του για την ιστορική πραγματικότητα. Συνάμα ο ποιητής βρίσκει διέξοδο στα προσωπικά, οικογενειακά αδιέξοδα, στις τραγικές στιγμές της καθημερινότητάς του. Ατομική και συλλογική μνήμη ορίζουν την οικειοποίηση του αρχαίου μύθου από τον Ρίτσο, ο οποίος στέκεται κριτικά απέναντι στη θεσμική μνήμη και στις επιταγές της. Ο οίκος των Ατρειδών γίνεται το κατάλληλο όχημα για μια διαρκή ανακύκληση των συναισθημάτων του ποιητή, μιας και τα φαντάσματα της παιδικής ηλικίας ή της ιστορίας ποτέ δεν τον εγκαταλείπουν. Πόλεμοι, θυσίες, θάνατοι, πάθη, αρρώστιες, βάσανα και πάλι βάσανα, αλλά και φως, ένα φως ανεξήγητο, έντονο, διακρίνουν τη μυθική ζωή των Ατρειδών και των Ρίτσων, που συναντιούνται «εκεί που σμίγουν η μέρα και η νύχτα…»