Καταλύτης ήταν η ελληνική κρίση που σοβούσε από καιρό αλλά ξέσπασε το 2009-2010 και διήρκεσε μια ολόκληρη δεκαετία (2009-2019). Οι επόμενες εξωγενείς αναταράξεις (2020-2022) βρήκαν μια κλονισμένη οικονομία και κοινωνία.

Η βασική θέση της εργασίας αυτής είναι ότι κατά τη Μεταπολίτευση, σε ελληνική πολιτική και κοινωνία επικράτησε ένας πολιτισμικός πλουραλισμός – ένα μείγμα εν μέρει αντίθετων μεταξύ τους αξιών και ιδεών της παράδοσης, των κυμάτων της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας. Συχνά τα ίδια τα άτομα εμφορούνταν από πολλαπλές και εν μέρει ασύμβατες μεταξύ τους αξίες.

Αναπόφευκτα, αναδύθηκαν ποικίλα αξιακά διλήμματα αλλά και συμβιβασμοί (υβριδικές λύσεις). Κάθε περιοχή πολιτικής εμφανίζει βέβαια ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα, στη Δημόσια Διοίκηση αντιπαλεύουν η συναδελφική αλληλεγγύη με τη λογοδοσία, η επετηρίδα με την αξιολόγηση. Στη χωροταξία αντιπαλεύει η διάσωση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος με τις κυρίαρχες αντιλήψεις για την ιδιοκτησία. Στην κοινωνική πολιτική, η γενική οργάνωση της αλληλεγγύης μέσω του κοινωνικού κράτους με προνομιακές ρυθμίσεις.

Η εργασία αυτή εξετάζει τις θεωρητικές προσεγγίσεις της κουλτούρας που έχουν προ-ταθεί κατά καιρούς (θεωρία κοινωνικού κεφαλαίου, θεωρία του εκσυγχρονισμού κλπ.), συγκεκριμενοποιεί τις υποθέσεις των συγγραφέων για το πολιτισμικό τοπίο της χώρας, και αναλύει τις αξιακές αντιθέσεις σε επιλεγμένες περιοχές πολιτικής. Συναφώς, υπεισέρχεται και σε θέματα που συζητήθηκαν κατά καιρούς ευρύτατα – τι μας δίνει η θέση του πολιτισμικού δυϊσμού, αν η χώρα διαθέτει κάποιον ηγεμονικό πυρήνα, σε ποιο βαθμό έγινε νεωτερική, αν και πώς επηρέασε την κουλτούρα μας ο ευρωπαϊκός ιδεότυπος, ποιες συνθέσεις αξιών και ιδεών επιχείρησαν συντεταγμένες πολιτικές δυνάμεις.