Στην τέταρτη κατά σειρά συλλογή μου, Ένα ταγκό στο Σαντιάγο, προσπαθώ να χωρέσω την καθημερινότητα όλων μας μέσα στο δικό μου βλέμμα και να τραβήξω την κουρτίνα της ιδιωτικής ζωής κλέβοντας στιγμές από τον πόνο, τον φόβο, την ελπίδα, την αγωνία των ανθρώπων. Οι ιστορίες που αποτυπώνω ποιητικά είναι άλλοτε αληθινές, άλλοτε επινοημένες κι άλλοτε κάπου ανάμεσα.

Τα ποιήματα της τέταρτης αυτής συλλογής, συγγενικά με εκείνα των προηγούμενων συλλογών, κλείνουν έναν κύκλο (Υπακοή, εκδ. Άπαρσις, Το τρένο και ο Φώκνερ, εκδ. Κίχλη, Η χαρτοπετσέτα, εκδ. Κίχλη) και προσδοκούν να ανοίξουν έναν καινούργιο.

Ν. Φ.

ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ

Μύριζε βροχή και ψητό κρέας.

Η κόκκινη σάλτσα σιγόβραζε

σε μια τεράστια κατσαρόλα.

Καθόταν σε ένα τραπέζι ξύλινο,

πελεκημένο από τα χρόνια και τις αναμνήσεις,

παίζοντας με ένα κομπολόι

που οι χάντρες του είχαν φαγωθεί απ’ τα χτυπήματα.

Η γυναίκα του πρόβαλε στην πόρτα.

Με μια πράσινη πλαστική ποδιά γεμάτη λεκέδες.

Άναψε τσιγάρο και του το ’δωσε αμίλητη.

Μια κοκκινωπή γάτα τρίφτηκε στις μπεζ κάλτσες της

και κουλουριάστηκε κάτω από το τραπέζι.

Έκανε δυο τζούρες και της το ’δωσε πίσω.

Κάπνιζε στηριγμένη στο κούφωμα της πόρτας.

Έτριψε τα γόνατά του και σηκώθηκε με αργές κινήσεις.

«Θα βρέξει λες;»

«Πονάνε τα κόκαλά σου;»

«Ολόκληρος πονάω!»                                                                                                               

«Θα βρέξει. Δεν φτιάχνω ντολμάδες».

Πέταξε το τσιγάρο στην άκρη του πεζοδρομίου.

Μια αστραπή φώτισε με το απόκοσμο λευκό του κεραυνού

τα πρόσωπά τους.

Σήμερα δεν θα είχε κόσμο το μαγέρικο.

Αύριο πάλι.