Ἡ παροῦσα ἐκλογή καί σύνθεσις ποιημάτων τοῦ Διονυσίου Χριστοφοράτου, ἐπιχειρεῖ νά καταδείξῃ μέ ἕναν τρόπο καλειδοσκοπικό, στοιχεῖα τά ὁποῖα ἀνασύρονται στήν ἐπιφάνεια, ὕστερ’ ἀπό ἐνδελεχῆ καταβύθισι στά μύχια καί ἄδυτα τοῦ ἑαυτοῦ και τῆς ψυχῆς.

Σκέψεις, ἀνησυχίες καί προβληματισμοί τοῦ δημιουργοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου ἐν γένει, βιώματα, ἐμπειρίες καί συναισθήματα, δημιουργοῦν μία προσωπική, πλήν ἄκρως προσβάσιμη, ἰδεογραφική συνθήκη πολλαπλῆς ἀναγνώσεως.

Τό φῶς, τό σκοτάδι· ὁ χρόνος, ἡ φθορά· ὁ ἔρωτας, ὁ θάνατος· ἡ φύσις, ἡ τέχνη, ἡ πατρική ἀγάπη, ἀποτελοῦν κυρίαρχα θέματα, τά ὁποῖα δεσπόζουν στό ἔργο.

Ὁ δημιουργός, ἐπιλέγοντας καί τοποθετώντας τήν κάθε λέξι μέ πολύ μεγάλη προσοχή, ἐπιδιώκει, ὄχι μόνον νά περιγράψῃ μέ ἕναν τρόπο ποιητικά εἰκονοπλαστικό την πραγματικότητα τοῦ νοητικοῦ, ἀλλά καί τοῦ φυσικοῦ κόσμου, ἀλλά καί νά τήν ἀνασκάψῃ σέ βάθος, ὥστε ἀναφανδόν πλέον νά λάμψῃ, ἡ κεκρυμμένη κι’ ἀληθινή οὐσία της. Ἡ αἰσθητική τοῦ κάθε ποιήματος, διαμορφώνεται βάσει τοῦ γλωσσικοῦ κ’ ἐκφραστικοῦ ἀπαιτουμένου τῆς πρός ἐνσάρκωσιν ἑκάστοτε ἰδέας καί ἀναλόγως πρός τήν ἐκφορική ἁρμονία της. Μέσῳ αὐτῆς, ὁ ποιητής προσπαθεῖ ν’ ἀπεικονίσῃ τήν πρωτογενῆ μορφή τοῦ ἐσωτερικοῦ του, ἀλλά καί τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου κ’ ἐν παραλλήλῳ, νά κατασκευάσῃ λεκτικῶς, ἕνα μελῳδικό καί ῥυθμικό ἠχοτοπίο.

Ἡ παροῦσα ποιητική δημιουργία, ἀποτελεῖ μιά ἔμμεση προτροπή νά θεωρήσουμε (καί ν’ἀναθεωρήσουμε) τόν κόσμο μέσῳ τοῦ μαγικοῦ ἐντός μας ὀπτίλου, καθώς – σύμφωνα μέ τόν ποιητή – κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, γίνεται δυνάμει ὀμορφότερος.