Το 8ο βιβλίο της σειράς "Ελληνικά θεατρικά Κείμενα"

«Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους».
Η τέχνη λειτουργεί συχνά σαν σεισμογράφος της κοινωνικής
εμπειρίας, πιάνοντας δονήσεις, που ή θα καταλαγιάσουν ή θα
φέρουν μεγαλύτερους σεισμούς κι αυτή η πολυσχιδής σχέση μεταβάλλεται, μεταμφιέζεται, μα δεν χάνει ποτέ το εύρος και το κοινωνικοπολιτικό της φορτίο. Αρκετά χρόνια πριν, σε φόρουμ ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα πλαίσια του ΕΚΦ (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ), άκουσα την ιστορία της Λίλυ και της Φελίτσε. Ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να δημιουργεί σύμβολα, σκέφτηκα, καθώς έμοιαζε υπερβολική η παραβολή. Και αντιφασισμός και σεξισμός και τάξη και φύλο και φυλή και θρησκεία, μαζεύονται πολλά. Κι όμως! Δεν ήταν αστικός μύθος. Η ιστορία ήταν αληθινή. Κι ήταν τόσο εκκωφαντικά υπερβολική που ήταν ξεκάθαρο μήνυμα σε όποιον/α θέλει να ακούσει. Σαν τις μέρες της Αλκυόνας στη μέση του χειμώνα που ορθώνονται σαν υπόμνηση ενάντια στο απόλυτο, ενάντια στο ενός είδους πράγμα ή καθεστώς. Αναζήτησα τη Λίλυ.
Της μίλησα τηλεφωνικά.

Πήγα στο Βερολίνο. Έμαθα τον θάνατό της.
Έγινε ντοκιμαντέρ, βιβλίο, βραβευμένη ταινία, που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Στην Ελλάδα δεν προβλήθηκε ποτέ.

                                     Από τον πρόλογο της συγγραφέως