«Νεοφασισμός είναι το όνομα που δίνουν σήμερα τόσο οι δημοκράτες όσο και οι κομμουνιστές στις «εθνικές» δυνάμεις της Ιταλίας που αντιτίθενται αποφασιστικά και στα δύο ρεύματα. Στο βαθμό που οι δυνάμεις αυτές δέχονται ανεπιφύλακτα αυτόν τον χαρακτηρισμό, δημιουργείται μια κατάσταση που είναι γεμάτη σφάλματα και παίζει, επικίνδυνα, το παιχνίδι των εχθρών.

Παρεμπιπτόντως, χρωστάμε την αποδοχή αυτού του ονόματος στις δηλώσεις, προφανώς με υποτιμητική έννοια, των «νοσταλγών» και της «νοσταλγίας». […] Στην περίπτωση που αναλύουμε τώρα, η μυθοποίηση είχε ως φυσική αντιστοιχία την εξιδανίκευση, δηλαδή τον υπερτονισμό μόνο των θετικών πλευρών του Φασιστικού καθεστώτος, ενώ αγνοούνταν σκόπιμα ή ασυνείδητα οι αρνητικές πλευρές.

Η ίδια διαδικασία εφαρμόζεται στην αντίθετη κατεύθυνση από τις αντεθνικές δυνάμεις, προς μια μυθολογία η οποία αντιστοιχεί στη συστηματική δυσφήμηση, την κατασκευή ενός μύθου του Φασισμού στον οποίο μόνο οι πιο προβληματικές πλευρές τονίζονται ώστε να δυσφημίζεται κάθε πλευρά του ή να κάνουν τους ανθρώπους να τον μισούν.

[…]Σήμερα, καθώς ο Φασισμός βρίσκεται πίσω από μας ως ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, η στάση μας δεν μπορεί να είναι η ίδια. Αντί για την εξιδανίκευση που αρμόζει στον «μύθο», πρέπει να διαχωρίσουμε το θετικό από το αρνητικό, όχι μόνο για θεωρητικούς λόγους, αλλά και για τον πρακτικό προσανατολισμό ενός πιθανού πολιτικού αγώνα.

Επομένως, δεν είναι σωστό να δεχόμαστε το επίθετο «Φασίστες» ή «Νεοφασίστες» σε καμία περίπτωση. Πρέπει να αποκαλούμαστε Φασίστες (αν αποφασίσουμε να το πράξουμε) σε σχέση με όσα ήταν θετικά στο Φασισμό, αλλά όχι σε σχέση με τα αρνητικά του.»