Όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας, γιατί γεννηθήκαμε άνθρωποι. Όλοι μας όμως θα πρέπει να έχουμε ως σκοπό να προσπαθήσουμε να τις ξεπεράσουμε, για να ενωθούμε με το Θείο. Άλλωστε, είμαστε πλασμένοι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού.

Τα αμαρτήματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποκλίσεις από τη θεϊκή μας υπόσταση. Φυσικά επακόλουθα της ανθρώπινής μας υπόστασης, δεν είναι ξένα σε κανέναν μας. Και η ηρωίδα της ιστορίας μας δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτά.

Η γέννηση της Ελισάβετ καθόρισε την υπόλοιπη ζωή της. Γεννήθηκε στις 7-7-1977 και ο αριθμός επτά σημάδεψε τη μετέπειτα πορεία της. Στα δεκαεπτά της διέπραξε το πρώτο αμάρτημά της και ανά τρία χρόνια περίπου τα υπόλοιπα έξι. Όλα αυτά τα χρόνια δίπλα της ήταν ο Μάρκος. Στην αρχή ως φίλος, ως τη στιγμή που αποκαλύπτεται ένα μυστικό που είχε βαθιά κρυμμένο.

Θα μπορέσει η Ελισάβετ να τον δεχτεί πάλι στη ζωή της; Και πρέπει, όποιος επιθυμεί να ανακαλύψει τον εαυτό του, να χάσει πρώτα την ψυχή του; Αυτό είναι το φλέγον υπαρξιακό ερώτημα το οποίο μας υποβάλλουν οι «Επτά Αποκλίσεις».

Ο Δάντης Αλιγκέρι αναφέρει χαρακτηριστικά στο σπουδαίο του έργο «Θεία Κωμωδία»:

Το μονοπάτι που οδηγεί στον παράδεισο αρχίζει στην κόλαση (La senda que lleva al Paraíso comienza en el Infierno).