Είναι αναμφισβήτητο ότι τα τελευταία τούτα χρόνια κάτι μεγάλο και ιστορικό συντελείται στο χώρο της Ποίησης. Η ριζική αλλαγή στις συνθήκες της ζωής, ο γρήγορος ρυθμός της προόδου του «πολιτισμού» μας, η αγωνία για το αύριο, όλα τούτα έχουν γεννήσει μια ποίηση καινούρια που πασκίζει να δημιουργήσει νέες αξίες, να πιστέψει σε νέους θεούς.
Πολλές προσπάθειες πρέπει να καταβληθούν για την προβολή και την αξιολόγηση του σύγχρονου ποιητικού λόγου από μάς τους ίδιους, μέσα από τους κόλπους της ίδιας της γενιάς μας, που φορτωμένη με ευθύνες βαρειές, καλείται ν’ ανοίξει νέα μονοπάτια και μέσα από την σύγχυση και τις ομίχλες να βρει το σωστό δρόμο που θα οδηγήσει στον θρίαμβο. Πρέπει να παραδεχθούμε πως ορισμένες πρόσφατες εκδηλώσεις δείχνουν πως το ξύπνημα άρχισε.
Τώρα έρχεται η Ανθολογία μας να παρουσιάσει με αντικειμενικότητα, αλλά πάνω απ’ όλα και με αγάπη, την εικόνα της σύγχρονης ποίησής μας. Κανένα έργο ανθρώπινο δεν μπορεί να έχει την σφραγίδα της τελειότητας, πιστεύουμε όμως πως οι κόποι και τα ξενύχτια των ανθολόγων δεν πήγαν ολότελα χαμένα. Με μεγάλη χαρά θα άκουγαν οι τελευταίοι τις γνώμες και τις κρίσεις όλων, όχι μόνο των ειδικών, αλλά και του απλού αναγνώστη για την μελλοντική βελτίωση του έργου σε μια Β` Έκδοση.
Στον τόμο τούτο περιλαμβάνονται ποιητές που παρουσιάστηκαν στα Γράμματά μας γύρω στα 1940 και αργότερα γιατί κρίναμε ότι η χρονολογία αυτή, αποτελεί την αφετηρία του περιλάλητου «άγχους» της εποχής. Περιλάβαμε ακόμη ποιητές που ίσως η παρθενική τους εμφάνιση να είχε γίνει κάπως προγενέστερα από την παραπάνω ημερομηνία, αλλά που έδωσαν το κατ’ εξοχήν έργο τους μετά. Στις περιπτώσεις αυτές λάβαμε υπ’ όψιν τα μετά το 1940 κείμενα.
Ακόμη παρελαύνουν στις σελίδες μας μερικοί νεώτατοι που οι πρώτες τους εμφανίσεις έδωσαν πολλές υποσχέσεις. Στο κάτω-κάτω κανένας από τους ανθολογούμενους δεν είπε ακόμη την τελευταία του λέξη. Όλοι βρίσκονται «εν πορεία». Αυτό άλλωστε το νόημα θα έχει και η κάθε πέντε χρόνια καινούρια έκδοση του έργου: να παρακολουθεί δηλαδή την εξέλιξη της γενιάς μας.
Ας ελπίσουμε ότι το πανόραμα της νέας ποιητικής μας πραγματικότητας που φιλοδοξεί να προσφέρει η Ανθολογία μας θα γίνει αφορμή να συνειδητοποιήσουν απόλυτα οι εκπρόσωποί της τη δύναμη τους και την ανάγκη να στηρίζονται στους ίδιους τους συγκαιρινούς τους. Ολόκληρος αυτός ο κόσμος που έρχεται να συνεχίσει και να συμπληρώσει το έργο των πρωτοπόρων: του Σεφέρη, του Βρεττάκου, του Ρίτσου, του Ελύτη κ.ά., πρέπει να νοιώσει ότι η επιβολή του εξαρτάται από την ομαδική προσπάθεια για να μπορέσει το πλατύ κοινό να ανέβει σ’ ένα τέτοιο επίπεδο, ώστε να μην αισθάνεται αδιαφορία αν όχι και περιφρόνηση για κάθε «μοντέρνο» στίχο.

Οι Επιμελητές
(1961)