Η θέαση του Ντοστογιέφσκι είναι κατ` εξοχήν αποκαλυπτική. Χωρίς την αποκαλυπτικότητα της θέασης, ο συγγραφέας Ντοστογιέφσκι δεν θα διέθετε το μέγιστο χάρισμα της γραφής του: την ποιητική του, η οποία διαρκώς τον οδηγεί στη μορφοπλασία της οραματικότητας του «εκλεπτυσμένου κακού» που είναι το μοναδικό υλικό από το οποίο είναι πλασμένοι οι ήρωές του και το πράττειν των ηρώων του, η «βασιλική οδός» την οποία οι ντοστογιεφσκικοί χαρακτήρες πορεύονται οδυνηρά προς χάριν της δικής τους αρνητικότητας και ενάντια στην αγιότητα που νοσταλγούν, ήτοι ενάντια σε μια ζωή πνευματικού βάθους και σωτηριολογικής εξόδου, από έναν κόσμο ακόρεστης επιθυμίας και απόλαυσης, που τους περιβάλλει ασφυκτικά και τους γεννά τις μυστηριώδεις ενοχές και τα πάθη τους, ουσιαστικά της ίδιας της ύπαρξής τους