Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν δοκιμάζονται στο Στρασβούργο, στα αμφιθέατρα των Πανεπιστήμιων και στις συζητήσεις των οργάνων της Ε.Ε., αλλά στην ύπαιθρο και στις γειτονιές, από δρώντες που δεν ανήκουν απαραίτητα στις ελίτ λήψης αποφάσεων. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε «φιλοσοφία» δικαιωμάτων και «πρακτική», ούτε ανάμεσα στο «δίκαιο» των ανθρώπινων δικαιωμάτων και στην «πολιτική» για τα ανθρώπινα δικαιώματα – αυτές οι τεχνητές αναλυτικές κατηγορίες είναι παραπλανητικές. Οι πιο σημαντικοί θεωρητικοί των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν είναι ούτε οι ακαδημαϊκοί, ούτε οι δικαστές, ούτε οι πολιτικοί των ανώτατων επιπέδων διακυβέρνησης. Οι θεωρίες δικαιωμάτων διαμορφώνονται από τους πολιτικούς της υπαίθρου, τους διανοούμενους των νησιών, τους ακτιβιστές των χωριών.
Το βιβλίο επικεντρώνεται στα αφηγήματα των τοπικών δρώντων αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) αιτούντων άσυλο σε πέντε ελληνικά νησιά (Χίος, Κως, Λέρος, Λέσβος, Σάμος), όπως αυτά προκύπτουν από τις συνεντεύξεις που πραγματοποιήθηκαν με είκοσι οκτώ δρώντες (δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, αλληλέγγυους και επαγγελματίες σε ΜΚΟ, εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς). Οι αφηγήσεις μεταφράζονται σε παραβιάσεις δικαιωμάτων του θετικού δικαίου και στο τέλος εντάσσονται στα ρεύματα του κοινοτισμού, του συντηρητισμού, του παγκόσμιου φιλελευθερισμού ή του εξισωτικού φιλελευθερισμού.