Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια μικρή συμβολή στην ελληνική βιβλιογραφία για τη μουσική εκείνη που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «παραδοσιακή» ως αντικείμενο διδασκαλίας, αλλά και μάθησης. Στις σελίδες του θα βρει κανείς τέσσερις μικρές εθνομουσικολογικές μελέτες από  το πρόσφατο ή πιο μακρινό παρελθόν, κεντρικός άξονας των οποίων είναι η προφορική μουσική παράδοση ως ευκαιρία ανάλυσης μιας σειράς λιγότερο καθιερωμένων εκπαιδευτικών μοτίβων.

Ο συγγραφέας επιδιώκει να μοιραστεί με τον αναγνώστη ορισμένες σκέψεις που προέκυψαν από τις εθνογραφικές διαδικασίες διά των οποίων γίνονται ξεκάθαρα διακριτές οι διαφορές ανάμεσα στο «ακούω» και το «κάνω» ή το «μελετώ» και το «διδάσκω» μουσική με το «προσπαθώ να την κατανοήσω» ως πολιτισμικό μόρφωμα και στοιχείο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Τέλος, η παρούσα μελέτη έρχεται να αναδείξει τη γραφή σαν μια πράξη του «σήμερα», καθοριστική ως προς το ποια αλήθεια —προκύπτουσα  από τον επίμονο διάλογο μεταξύ του «χθες» (ανάγνωση) με το «προχθές» (έρευνα)— θα αποτυπωθεί στο χαρτί. Και τούτο, δίχως να λησμονούμε τον προσωρινό της χαρακτήρα, εφόσον ο χρόνος κυλά και το παρόν γίνεται παρελθόν που οφείλει να αναμετρηθεί με το μέλλον.