Aν το Θέατρο είναι ο τόπος όπου εικονοποιείται το αιώνιο παράδειγµα των µύθων, και η Μουσική είναι ο τρόπος που το ανθρώπινο συγκλίνει στην άφατη καθολική αρµονία, τότε η Όπερα είναι µάλλον η µέγιστη σύζευξη αυτών των δυο σε µια µοναδική Τέχνη που στόχο έχει τη γεφύρωση του πεπερασµένου µε το υψηλό και το αληθές.

Αυτή τουλάχιστον ήταν η αντίληψη του µεγάλου Γερµανού µουσουργού Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο οποίος συνέθεσε τα έργα του µε σκοπό τη µύηση του φιλότεχνου κοινού στο άχρονο και το αρχέτυπο.

Το µουσικό δράµα του Πάρσιφαλ, ίσως η σπουδαιότερη όπερα που γράφτηκε µετά το περίφηµο Δαχτυλίδι των Νιµπελούνγκεν, εµπνευσµένη από τη µεσαιωνική γραµµατεία του Αρθούρου και τις φιλοσοφικές αναζήτησεις του ίδιου του Βάγκνερ, παριστά τη διαδροµή του ήρωα για τη σωτηρία της ψυχής του, µέσα από τα µυστήρια του Δισκοπότηρου, που φέρει την δύναµη της επανένωσης της σχέσης του ανθρώπου µε το θεϊκό.

Το λιµπρέτο της επικής όπερας, µεταφράζει και προλογίζει ο Φώτης Παπαθανασίου. Η έκδοση συνοδεύεται από σπάνιες γκραβούρες και φωτογραφίες της εποχής.