Ἡ μοναξιὰ τοῦ ἀνθρώπου καταμεσὶς τῆς κοινωνίας εἶναι συνέπεια τῆς μεταφυσικῆς ἀποκοπῆς του.
Διότι ἡ κ ο ι ν ω ν ί α εἶναι δυνατὴ μόνον ὡς ἐπικοινωνία ὑποστάσεων μέσα σὲ μιὰ κ ο ι ν ὴ πνευματικότητα.

Ἂν χάθηκαν ὅλες οἱ πατρίδες, μένει ἀνώλεθρη πατρίδα τὸ πνευματικό μας δρᾶμα, ποὺ ἐκτυλίσσεται διὰ μέσου τῶν αἰώνων σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση. Ἀνέστιοι καὶ ριζικὰ ἀνασφαλεῖς, μὲ ἐπικείμενο τὸν κίνδυνο νὰ καταποντισθοῦμε στὸ μηδέν, μὲ ἀπωλεσμένη τὴν προσδοκία τῆς σωτηρίας, μποροῦμε νὰ ἀνέλθωμε πρὸς τὶς κορυφαῖες συνειδήσεις καὶ νὰ ἀνοίξωμε διάλογο μαζύ τους· περαιτέρω, μποροῦμε νὰ κοινωνήσωμε ἀπὸ τὴν πικρὴ συλλογή τους· καὶ ἔτι περαιτέρω, μποροῦμε νὰ ἀγαπήσωμε – τόσο πιὸ πολὺ ὅσο περισσότερο συναισθανόμαστε ὅτι πολιορκούμαστε ἀπὸ τὸ μηδέν.

Χρῆστος Μαλεβίτσης, Ἡ τραγωδία τῆς ἱστορίας, 1973