ΜΕΔΟΥΣΑ
Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή
Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι
Ανόητη
Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;
Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις – πονάω
ΜΕΔΟΥΣΑ
Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή
Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι
Ανόητη
Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;
Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις – πονάω