Η αρχαία ρήση που αποδίδεται στον Αντισθένη και θεωρεί
τη μελέτη των ονομάτων αρχή της σοφίας (αρχή σοφίας η των
ονομάτων επίσκεψις), συνιστά μια βασική αρχή για την προσέγ-
γιση της γνώσης σε όλες τις επιστήμες. Ειδικότερα μάλιστα
όταν τα ονόματα, οι λέξεις, προέρχονται από μια γλώσσα
μήτρα, όπως είναι η ελληνική, η οποία ανήκει στις εννοιολο-
γικές γλώσσες, η μελέτη των ονομάτων είναι επιβεβλημένη σε
όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, για να μην μετεξελιχθεί λόγω
άγνοιας σε σημειολογική.
Ειδικότερα για τα τοπωνύμια, που δεν είναι άλλο από
λέξεις-ονόματα που δίνονται σε τόπους σε μια προσπάθεια
οικειοποίησής τους από τους ανθρώπους που τους χρησι-
μοποιούν1, η μελέτη είναι όχι μόνον αναγκαία αλλά και επιβε-
βλημένη, στις περιπτώσεις που οι μελετητές έχουν στρέψει το
ενδιαφέρον τους στην τοπική ιστορία, για την οποία οι μικρές
λεπτομέρειες, που μπορεί να κρύβουν, πιθανότατα να ανοίγουν
την πόρτα της γνώσης του παρελθόντος.
Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι στα τοπωνύμια αποτυπώ-
νεται η ιστορική πορεία του τόπου και παραμένουν γλωσσικοί
μάρτυρες του παρελθόντος, στην περίπτωση της Κρήτης από
την προελληνική εποχή μέχρι σήμερα. Ο Μηλιαράκης τα χαρα-
κτήριζε «επιγραφαί γεγλυμμέναι επί του εδάφους»2, οι οποίες,
αν ερευνηθούν, θα προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες για
την ιστορία του τόπου.