Το παρόν έργο παρουσιάζει, μέσα από μία ολιστική προσέγγιση, και αναλύει, με τρόπο ευσύνοπτο και καταληπτό, το δίκαιο της απόδειξης στη διοικητική δίκη, στις διάφορες πτυχές του, με επίκεντρο τις ρυθμίσεις του ΚΔΔ, αναδεικνύοντας και τις ιδιαιτερότητες που εμφανίζουν συγκεκριμένες κατηγορίες διαφορών, όπως οι φορολογικές ή οι κοινωνικοασφαλιστικές.

Προς τούτο, αξιοποιείται η υφιστάμενη ελληνική βιβλιογραφία που αναφέρεται στην απόδειξη, τόσο στη διοικητική όσο και στην πολιτική δίκη, και εξαντλητική νομολογία, από τις παλαιότερες αποφάσεις που εκδόθηκαν υπό προγενέστερα δικονομικά καθεστώτα μέχρι τις πλέον πρόσφατες.

Το παρόν αποτελεί ένα βασικό εργαλείο για τον νομικό της πράξης, το οποίο, με τους σύγχρονους προβληματισμούς που θέτει, συνιστά ταυτόχρονα συμβολή στο δόγμα του διοικητικού δικονομικού δικαίου. Συμβολή ιδιαίτερα χρήσιμη, σε μία εποχή όπου στο δίκαιο της απόδειξης προστρέχει όλο και περισσότερο ο διοικητικός δικαστής, λόγω και της διαφαινόμενης στροφής προς έναν ουσιαστικότερο έλεγχο της διοικητικής δράσης, με εξατομικευμένα χαρακτηριστικά, που συχνά απαιτεί την αναγωγή σε πραγματολογικά δεδομένα και την εκτίμηση συνεπειών, προσανατολιζόμενος στο παραγόμενο με την απόφαση τελικό αποτέλεσμα και στη νομιμοποίηση του κανόνα δικαίου κατά την εφαρμογή του, αλλά και της διευρυνόμενης, με ταχείς ρυθμούς, τεχνοκρατικοποίησης που χαρακτηρίζει τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και της ανάγκης εξειδίκευσης και εξοικείωσης του δικαστή με ειδικά ή τεχνικά ζητήματα που άπτονται του πραγματικού των υποθέσεων.