Το παρόν βιβλίο αποτελεί συλλογή δοκιμίων που αφορούν σε δεκαέξι από τα πιο σημαντικά βιβλία της Ιστορίας της Τέχνης, δημοσιευμένα τον εικοστό αιώνα. Έχοντας ως συγγραφείς τους κορυφαίους μελετητές και επιμελητές, τα δοκίμια επανεξετάζουν αυτά τα σημαντικά κείμενα, ενώ σε μια συνολική προσέγγιση αποτελούν μονοπάτι μέσα στον συχνά αποθαρρυντικό βιβλιογραφικό λαβύρινθο της ιστοριογραφίας της τέχνης: έναν οδικό χάρτη για τις διακριτές μεθόδους μελέτης της ιστορίας της τέχνης. Βασικό κριτήριο επιλογής των βιβλίων ήταν ο καινοτομικός χαρακτήρας τους και η καθοριστική τους συμβολή στη σφυρηλάτηση νέων τρόπων κατανόησης της ιστορίας της τέχνης. Τα θέματά τους κυμαίνονται από τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική έως το έργο του Matisse, από τη βυζαντινή αγιογραφία έως τον μεταμοντερνισμό. Τη στιγμή που πολλά εισαγωγικά βιβλία παρουσιάζουν την Ιστορία της Τέχνης στο πλαίσιο θεωριών και μεθόδων, αυτός ο τόμος εστιάζει στα βιβλία που λειτούργησαν ως ορόσημα για τη συγκρότηση του συγκεκριμένου επιστημονικού πεδίου, αλλά και στις προσωπικότητες και τις ιστορίες που υπάρχουν πίσω από αυτά. Τα σπουδαία βιβλία έχουν τη δική τους ζωή που επιμηκύνεται με την πάροδο του χρόνου, μέσα από μεταφράσεις, αναθεωρήσεις και νέες εκδόσεις, αλλά κυρίως μέσα από τις αναγνώσεις και τις επαναναγνώσεις τους από γενεές ειδικών και φιλοτέχνων. Η επανανάγνωση αποτελεί κρίσιμο βήμα προς την κατανόηση του χαρακτήρα ενός βιβλίου, του νοήματός του, αλλά και την αξιολόγησή του, ανεξάρτητα από το αν αυτή χαρακτηρίζεται από θαυμασμό ή ανταγωνιστικές προθέσεις. Η επανανάγνωση μπορεί επίσης να αναδείξει αποκλίσεις και συγκλίσεις μεταξύ βιβλίων, πνευματικές συγκρούσεις που έχουν τη δυναμική τόσο να παγιώσουν υπάρχουσες θεωρίες όσο και να συγκροτήσουν νέους τρόπους πρόσληψης και κατανόησης. Η επανανάγνωση ενδέχεται ακόμη να μας θυμίσει την πρώτη φορά που γοητευθήκαμε από την τέχνη, όχι απαραίτητα με την έννοια της οπτικής ευχαρίστησης αλλά της πνευματικής τροφής, ενώ μπορεί επιπλέον να επικουρήσει στην ανάκληση της διαρκώς εξελισσόμενης ικανότητάς μας να κατανοούμε τον ιδιότυπο και ασαφή χαρακτήρα της τέχνης καθαυτής.
«Μια πανδαισία σημαντικών ιστορικών τέχνης του 20ού αιώνα ... τα δοκίμια είναι υποδείγματα ευφυούς σύνθεσης και ενδιαφέρουσας διδασκαλίας ... αυτή η συναρπαστική συλλογή αξίζει να διαβαστεί για πολλούς λόγους» — RA Magazine
«Απολαυστικό ... ευχάριστο ανάγνωσμα ... ένα θαυμάσιο βιβλίο που θα το απολαύσουν όλοι όσοι έχουν βαθύ ενδιαφέρον για την πρακτική της ιστορίας της τέχνης» — Cassone
Ο John-Paul Stonard είναι συγγραφέας, ιστορικός τέχνης και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του περιοδικού The Burlington Magazine, όπου εργάστηκε ως συντάκτης από το 2005 έως το 2010. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Courtauld Institute of Art και έχει κανει πολλές δημοσιεύσεις πάνω στην μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη.
Η Ελένη Γέμτου γεννήθηκε το 1968 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1986. Πήρε το πτυχίο της και το 1993 το ΜΑ από το τμήμα Κλασικής Αρχαιολογίας του Ludwig Maximilian Universität Μονάχου. Εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή με αντικείμενο την Ιστορία της Τέχνης στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ και απέκτησε το διδακτορικό της το 2001. Εξελέγη Επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει εργαστεί σε μουσεία, εκπαιδευτικούς οργανισμούς, ενώ υπήρξε για πολλά χρόνια υπεύθυνη των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του οίκου δημοπρασιών Christies στην Αθήνα. Από το 2005 διδάσκει στο ΙΦΕ (πρώην ΜΙΘΕ) του ΕΚΠΑ, αρχικά ως λέκτορας και στη συνέχεια ως επίκουρη καθηγήτρια. Αντικείμενο της είναι η Ιστορία της Τέχνης με έμφαση στη σχέση Τέχνης και Επιστήμης, αλλά και η μεθοδολογία της Ιστοριογραφίας της Τέχνης. Έχει συμμετάσχει σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια. Επίσης, έχει δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Ο Richard Shone (γεννημένος το 1949) είναι Βρετανός ιστορικός τέχνης και κριτικός τέχνης με ειδίκευση στη βρετανική μοντέρνα τέχνη και από το 2003–15 ήταν συντάκτης του περιοδικού The Burlington Magazine.