Η σαραντάχρονη Σολέν, εξαιρετικά επιτυχημένη δικηγόρος, προσπαθεί, μετά από ένα τραγικό περιστατικό, να ξεπεράσει την κατάθλιψη προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες της σε μια εστία στο Παρίσι που φιλοξενεί γυναίκες που χρειάζονται βοήθεια. Εκεί αναλαμβάνει καθήκοντα δημόσιου γραφέα, εξυπηρετώντας όσες δεν είναι σε θέση να συντάξουν μόνες τους μια επιστολή. Άστεγες, μετανάστριες, κακοποιημένες, εξαρτημένες από ουσίες, προερχόμενες από χαμηλά κοινωνικά στρώματα κι έχοντας ζήσει στο περιθώριο της κοινωνίας, οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίζουν τη Σολέν με δυσπιστία. Θα χρειαστεί να παλέψει για να βρει μια θέση ανάμεσά τους, προσεγγίζοντας ταυτόχρονα κόσμους που ως τότε γνώριζε μονάχα θεωρητικά.
Περίπου έναν αιώνα νωρίτερα, η Μπλανς Περόν, η τότε επικεφαλής του Στρατού της Σωτηρίας, είχε δώσει τη δική της μάχη προκειμένου η εστία αυτή, το Μέγαρο των Γυναικών, να μπορέσει να υπάρξει και να λειτουργήσει, προσφέροντας ένα τεράστιο ανθρωπιστικό έργο.
Αφηγούμενη παράλληλα τις δύο αυτές ιστορίες, εκ των οποίων εκείνη της Μπλανς Περόν είναι πραγματική, η Λετισιά Κολομπανί προσεγγίζει με ευαισθησία τις σκληρές ζωές των περιθωριοποιημένων γυναικών της εστίας, που πολεμούν με τις αντιξοότητες προσπαθώντας να υπερνικήσουν τις δυσκολίες και να βγουν θριαμβεύτριες από τον δύσκολο και άνισο αυτό αγώνα. Άλλες θα τα καταφέρουν κι άλλες όχι, το πιο σημαντικό όμως είναι ο ίδιος ο αγώνας, ο αγώνας για τη ζωή.

«Κάτι περισσότερο από ένα μυθιστόρημα: ένα ντοκουμέντο, μια υπεράσπιση του αγώνα υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων και της διαφορετικότητας».  Paris Match
«Ένας ύμνος στην αδελφοσύνη».  Le Parisien
«Υπέροχα πορτρέτα γυναικών».  Le Figaro