Στη µελέτη αυτή, µέσα από µια πολυπρισµατική και πολυεστιακή εθνογραφία, η συγγραφέας αποτυπώνει εκφάνσεις της οικογενειακής πραγµατικότητας Ελλήνων θετών γονέων οι οποίοι επιδίωξαν να αποκτήσουν το παιδί τους ακροβατώντας και διασχίζοντας τις διαφορετικές γραµµές της φυλής, του χρώµατος, της τάξης και της εθνικότητας. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να εξετάσει πώς η διακίνηση των παιδιών διά µέσου εθνικών συνόρων συγκροτεί «νέες χωρογραφίες της συγγένειας», διαµορφώνει νέους χώρους και νέους τρόπους κατασκευής και νοηµατοδότησης της γονεϊκότητας και της οικογενειακότητας. Αµφισβητώντας την καταστατική, για τις δυτικές κοινωνίες, σηµασία της βιολογίας ως προς την ίδρυση των συγγενειακών σχέσεων, οι γονείς που προκρίνουν να υιοθετήσουν το παιδί τους από την Αιθιοπία ή την Ουγκάντα αναπτύσσουν στρατηγικές δράσεις οι οποίες τους επιτρέπουν να διαπραγµατεύονται µια λεπτή διεργασία εξισορρόπησης ανάµεσα στις βιολογικές και στις κοινωνικές συνιστώσες της συγγενειακότητας, και κυρίως υπερασπίζονται το δικαίωµα του παιδιού να διατηρεί και να διαχειρίζεται τις πολλαπλές του ταυτότητες.
Μέσα από τη δυναµική συνάρθρωση της εθνογραφικής έρευνας µε την ανθρωπολογική ανάλυση τόσο των ελληνικών νοµοθετικών κειµένων όσο και των Διεθνών κανονιστικών Συµβάσεων για τα δικαιώµατα του παιδιού και τη διακρατική υιοθεσία, το βιβλίο καταδεικνύει ότι, αν η εθνική νοµοθεσία για την υιοθεσία µπορεί να αναλυθεί ως «µικροφυσική» εξουσιαστικής διαχείρισης εκ µέρους του κράτους των ζητηµάτων που αφορούν τις ιδιωτικές πτυχές της ζωής των πολιτών του, αντίστοιχα, οι Διεθνείς Συµβάσεις δύνανται να εκληφθούν ως κυρίαρχο παράδειγµα κυβερνητικότητας σε παγκόσµια κλίµακα. Όπως συνάγεται, και τα δύο επίπεδα εξουσιαστικού ελέγχου, εθνικό και διεθνικό, συµπλέκονται και µε ιδεολογικό όχηµα την προστασία του «συµφέροντος του παιδιού» στοχεύουν στην ηγεµονική επιβολή της δυτικής ορθολογικότητας και των δυτικών ηθικών αξιών αναφορικά µε το παιδί, τη γονεϊκή ταυτότητα και την οικογενειακή οργάνωση.