Τολμῶ νὰ διατυπώσω σ’ αὐτὸ τὸ δοκίμιο τὶς σκέψεις μου καὶ τὰ συναισθήματά μου πάνω στὰ προβλήματα, ποὺ βασανίζουν καὶ προκαλοῦν τὴ σύγχρονη κοινωνία μας. Λέω ὅτι «τολμῶ», γιατὶ βλέπω ὅτι ὁ κόσμος μας ἀποτυγχάνει οἰκτρὰ νὰ βρεῖ τὶς ἀπαιτούμενες λύσεις παρὰ τὴν πλούσια προσφο- ρὰ τῆς θείας χάρης καὶ τῶν εὐκολιῶν τοῦ πολιτισμοῦ.
Μπορεῖ κάποιοι νὰ ἐνοχληθοῦν γιὰ τὴν ἔντονη καὶ πληθωρικὴ ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα τοῦ δοκιμίου αὐτοῦ. Βλέπω ὅμως καὶ στὶς ἄλλες ἐπιδόσεις τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου τοῦ πολιτισμοῦ νὰ εἶναι ὅλα πληθωρικὰ καὶ ἐπιθετικὰ καὶ θέλω αὐτὴν τὴν ἐπιθετικότητα νὰ τὴ στρέψω πρὸς τὴν ἀναζήτηση λύσεων, ποὺ μποροῦν νὰ βγάλουν τὴν κοινωνία μας ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδά της καὶ μάλιστα ἐπειγόντως, γιατὶ ὁ λήθαργος «τῆς ἀνάπτυξης καὶ τῆς προόδου» δὲν ἀστειεύεται, δὲν ῥαθυμεῖ.