Ἡ χρῆσις τῶν μηχανῶν προφανῶς δὲν εἶνε ἡ αἰτία τῆς «μηχανοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου». Δὲν προῆλθεν ὁ μηχανικὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν χρῆσιν τῆς μηχανῆς, ἀλλ’ ἡ χρῆσις τῆς μηχανῆς προῆλθεν ἀπὸ τὸν μηχανικὸν ἄνθρωπον πρὸς χάριν τοῦ μηχανικοῦ ἀνθρώπου καὶ πρὸς ἀξιοποίησιν τοῦ μηχανικοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδὴ τοῦ «μέσου ἀνθρώπου». Ὁ αὐτοματισμὸς τῆς σκέψεως τοῦ μηχανικοῦ ἀνθρώπου -στερεοτυπία, σχηματοποίησις, ἐπανάληψις-, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τὴν κατωτέραν διανοητικότητα, ἀνευρίσκεται καὶ εἰς μίαν κάθετον τομὴν ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων καὶ ἐπαγγελμάτων καὶ περιγράφεται πλουσίως καὶ εἰς τὴν λογοτεχνίαν, τόσον εἰς τὴν στερεοτυπίαν τῶν κοινωνικῶν τύπων, τῶν συνηθειῶν καὶ ἀκόμη τῶν ἀνιαρῶν «εὐφυολογιῶν» ὅσον καὶ εἰς τὴν σχηματοποίησιν ἀρχῶν καὶ πεποιθήσεων καὶ εἰς τὴν συνεχῆ καὶ ἀνιαρὰν ἐπανάληψιν τῶν αὐτῶν συνομιλιῶν ἄνευ πνευματικῆς ἀνανεώσεως εἰς τὸν καθ’ ἡμέραν κοινωνικὸν βίον, εἰς ἄτομα πάσης κοινωνίας, πάσης κοινωνικῆς τάξεως καὶ παντὸς ἐπαγγέλματος. Εἰς τὸν μηχανικὸν ἄνθρωπον ὀφείλεται καὶ ὁ ἀλόγιστος θαυμασμὸς πρὸς πᾶσαν Τεχνικήν, ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ἔλλειψιν δημιουργικῆς σκέψεως καὶ τὴν ἐξοικονόμησιν καὶ ἁπλοποίησιν πνευματικῆς ἐνεργείας, καὶ πρὸς πάντα νεωτερισμὸν τῆς Τεχνικῆς, ὄχι λόγῳ τοῦ νεωτερισμοῦ καὶ τῆς ἐπιστημονικῆς προόδου -ποὺ ἀντίκειται πρὸς πᾶσαν «ἰσότητα» καὶ ὀφείλεται εἰς τοὺς δημιουργικοὺς ἐπιστήμονας- ἀλλὰ διὰ τοὺς αὐτοὺς ὡς ἄνω λόγους.

Ὁ «μέσος ἄνθρωπος», δηλαδὴ ὁ «μηχανικὸς ἄνθρωπος», ὁ ὁποῖος ἐχειροκρότησεν ἄνευ ἐνδοιασμῶν τὴν Τεχνικὴν καὶ τὰς προόδους της, χάριν τῆς «ἀρχῆς τῆς ἐλαχίστης προσπαθείας» καὶ τοῦ «ἀπεριορίστου τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν» καὶ ἀντικατέστησε τὰς ποιοτικὰς μὲ τὰς ποσοτικὰς ἀξίας, εὑρέθη ἀντιθέτως ἐνώπιον τοῦ δαιμονισμοῦ τῆς Τεχνικῆς, ἡ ὁποία συνεπάγεται τὴν ὑποδούλωσίν του.