Τούτη τη φορά το σκέφτηκα πολύ ώσπου να διαλέξω το ταξίδι μου. Και για να πω την αλήθεια, οι περιπέτειες που είχα περάσει με τους Αζτέκους και με τους Ούννους, με είχαν κάνει πολύ διστακτικό. Πολλές φορές μάλιστα σκεφτόμουν μήπως θα ήταν πιο φρόνιμο να παρατήσω όλα αυτά τα ταξίδια στο παρελθόν, όσο ενδιαφέρον κι αν είχαν, δεν ήξερα τι μπορούσαν να μου παρουσιάσουν ξαφνικά. Μα και τούτη τη φορά η περιέργειά μου νίκησε τη φρόνηση…
Ένα πρωί –ήταν η εποχή των διακοπών– πήγα να δω τον θείο Πέτρο στο εργαστήριό του. Τον βρήκα καθισμένο στο γραφείο του, να έχει μπροστά του απλωμένο έναν χάρτη και να τον περιεργάζεται με μεγάλη περισυλλογή, τόσο που ούτε καν με πήρε είδηση σαν μπήκα μέσα.
— Μπα, εσύ είσαι, Άλκη; έκανε ξαφνιασμένος, όταν με αντίκρισε μπροστά του. Επάνω στην ώρα ήρθες για να με βοηθήσεις να λύσω ένα πρόβλημα.
— Εγώ, θείε μου; απόρησα. Εγώ να βοηθήσω έναν σοφό σαν κι εσένα να λύσει ένα πρόβλημα, και μάλιστα επιστημονικό;
— Δεν είναι τόσο επιστημονικό, όσο ιστορικό, είπε ο θείος μου. Έχεις ακούσει βέβαια για την Βαβυλώνα…