Από τη συγγραφέα του κλασικού Λίγη ζωή, ένα τολμηρό, έξοχο μυθιστόρημα που εκτείνεται σε τρεις αιώνες και τρεις διαφορετικές εκδοχές του αμερικανικού πειράματος, για τους εραστές, την οικογένεια, την απώλεια και την άπιαστη υπόσχεση της ουτοπίας.

Σε μια εναλλακτική εκδοχή της Αμερικής του 1893, η Νέα Υόρκη είναι τμήμα των Ελεύθερων Πολιτειών, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ζουν και να αγαπούν όπως θέλουν – ή έτσι φαίνεται. Ο εύθραυστος νεαρός γόνος μιας επιφανούς οικογένειας αντιστέκεται στον αρραβώνα του με έναν άξιο μνηστήρα, καθώς ελκύεται από έναν γοητευτικό δάσκαλο χωρίς περιουσία. Το 1993, σ’ ένα Μανχάταν πολιορκημένο από την επιδημία του AIDS, ένας νεαρός Χαβανέζος ζει με τον πολύ μεγαλύτερο και πλουσιότερο σύντροφό του, αποκρύπτοντας την ταραγμένη παιδική του ηλικία και τη μοίρα του πατέρα του. Και το 2093, σε έναν κόσμο που μαστίζεται από τις πανδημίες και κυβερνάται απολυταρχικά, η κατεστραμμένη εγγονή ενός ισχυρού επιστήμονα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα χωρίς αυτόν – και να λύσει το μυστήριο των απουσιών του συζύγου της.
Αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια συναρπαστική και μεγαλοφυή συμφωνία, καθώς επαναλαμβανόμενες νότες και θέματα βαθαίνουν και εμπλουτίζουν το ένα το άλλο: ένα σπίτι στο πάρκο της πλατείας Ουάσινγκτον του Γκρίνουιτς Βίλατζ· η αρρώστια και οι θεραπείες που έχουν φρικτό τίμημα· ο πλούτος και η εξαθλίωση· οι αδύναμοι και οι δυνατοί· η φυλή· ο ορισμός της οικογένειας και της εθνικής ανεξαρτησίας· η επικίνδυνη ηθικολογία των ισχυρών και των επαναστατών· η λαχτάρα για μια θέση σε έναν επίγειο παράδεισο και η σταδιακή συνειδητοποίηση ότι αυτός δεν γίνεται να υπάρξει. Αυτό που ενώνει όχι μόνο τους χαρακτήρες αλλά και αυτές τις Αμερικές είναι η αναμέτρησή τους με τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν ανθρώπους: τον φόβο. Την αγάπη. Την ντροπή. Την ανάγκη. Τη μοναξιά.
Το Προς τον Παράδεισο είναι ένα θαύμα λογοτεχνικής τεχνικής, πάνω απ’ όλα όμως είναι ένα έργο συναισθηματικής ιδιοφυΐας. Η μεγάλη δύναμη αυτού του ξεχωριστού μυθιστορήματος βρίσκεται στην κατανόηση της Yanagihara για τη βαθιά επιθυμία μας να προστατεύσουμε όσους αγαπάμε –τους συντρόφους μας, τους εραστές μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας, ακόμα και τους συμπολίτες μας– και τον πόνο που νιώθουμε όταν δεν τα καταφέρνουμε.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Πολύ σπάνια σου δίνεται η ευκαιρία να γράψεις κριτική για ένα αριστούργημα, αλλά το Προς τον Παράδεισο, είναι σίγουρα ένα τέτοιο.
The Observer

Μετά το οδυνηρά συγκινητικό Λίγη ζωή το Προς τον Παράδεισο μας δίνει τρεις ιστορίες που απέχουν πολύ τόσο χωρικά όσο και χρονικά, αλλά που η καθεμιά έχει μια μοναδική δύναμη να ανακαλεί τη χαρά και την πολυπλοκότητα της αγάπης, τον πόνο της απώλειας. Δεν νομίζω πως έχει υπάρξει άλλο σύμπαν βιβλίου που να μου έχει λείψει τόσο πολύ όσο μου λείπει αυτό του Προς τον Παράδεισο.
Observer

Ένα τολμηρό επίτευγμα.
Guardian

Μια πολύ σπάνια ευαισθησία και ένα φλέγον θέμα έχουν συνδυαστεί… Βαθιά συγκινητικό. Διαβάστε το με την ελπίδα ότι δεν θα το επισκεφτείτε ξανά στον ύπνο σας.
Sunday Times

Καταπληκτικό… Ο τρόπος με τον οποίο χτίζει τον κόσμο της σε αυτό το μυθιστόρημα προκαλεί δέος… Η Yanagihara έχει πάει την εικοτολογική λογοτεχνία σε άλλο επίπεδο.
Daily Telegraph

Το ανατρεπτικό, ευφυές, περίτεχνο, όμορφο, φρικιαστικό Προς τον Παράδεισο είναι –σε περίπτωση που αυτή η αλυσίδα επιθέτων δεν το έκανε σαφές– ένα εξαιρετικό βιβλίο.
Vogue

Γιγαντιαίο, παράξενο, θεσπέσιο, τρομακτικό και γεμάτο μυστήριο.
Kirkus Reviews

Μια ηθογραφία που πραγματεύεται τα ζητήματα της οικογένειας, της μετανάστευσης και της πολιτικής δυστοπίας και μοιάζει σαν να έχει γραφτεί από την Edith Wharton, τον Jonathan Franzen, τον Mohsin Hamid και τον George Orwell.
Vanity Fair