Με τον ν. 4808/2021 το ελληνικό δίκαιο της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου απέκτησε ανανεωμένη όψη. Πέρα από τον θεσμικό εκσυγχρονισμό σε επιμέρους πεδία (εξίσωση υπαλλήλων και εργατών, εξορθολογισμός προστασίας συνδικαλιστικών στελεχών, ευρύτερη γονική προστασία κ.ά.), οι βασικές καινοτομίες σε επίπεδο γενικού δικαίου είναι η δυνατότητα θεραπείας της ακυρότητας μονομερώς από τον εργοδότη έναντι καταβολής πρόσθετης αποζημίωσης, η αντιστροφή του βάρους αποδείξεως στις δίκες για το κύρος της καταγγελίας, η δυνατότητα μεταγενέστερης κάλυψης κάποιων τυπικών παραλείψεων κατά την άσκηση του δικαιώματος και, βεβαίως, η νομοθετική τυποποίηση –περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένη– των περιπτώσεων καταχρηστικής καταγγελίας.

Η ανά χείρας εργασία θέτει ως στόχο την ερμηνεία των νέων ρυθμίσεων και τη λειτουργική-συστηματική ένταξη των ερμηνευτικών πορισμάτων στο γενικό πλαίσιο της «αναιτιώδους» καταγγελίας (ν. 2112/1920 και ν. 3198/1955). Δεν αγνοείται και το πλούσιο νομολογιακό κεκτημένο για την καταχρηστική απόλυση (το προϋπάρχον του ν. 4808/2021). Αποτελεί βασική ερμηνευτική παραδοχή εδώ, ότι η παρούσα μεταρρύθμιση συμπορεύεται με τη νομολογία και οικοδομεί τις καινοτομίες της πάνω στα παγιωμένα νομολογιακά πορίσματα. Η διασύνδεση με το νομολογιακό κεκτημένο θα αποτελέσει το κλειδί για την ομαλή ένταξη των νέων θεσμών στο ισχύον σύστημα προστασίας της θέσης εργασίας. Με το περιεχόμενο αυτό, το παρόν αποτελεί ένα απαραίτητο ερμηνευτικό εργαλείο του νέου δικαίου της καταγγελίας.