Εγώ πίστευα ότι ήξερα αυτή τη γυναίκα καλύτερα κι από όσο ήξερε η ίδια τον εαυτό της. Πολλά έλεγαν για εκείνη, ήταν λέει υστερόβουλη, να την προσέχεις με συμβούλευαν, αν και πρώην σου, θα εμφανιστεί μια μέρα όταν σε χρειαστεί, και λοιπά τέτοια. Εγώ δεν άκουγα τίποτα, είχα αγαπήσει αυτή τη γυναίκα μέχρι τρέλας στην κυριολεξία, κατέληξα με χάπια. Τώρα παίρνω μια καρτέλα χαπάκια κάθε μεσημέρι και ξεκινάω για την παραλιακή ψαροταβέρνα που ήπιαμε την πρώτη μας μπύρα. Περπατάω ανάμεσα στα τραπέζια και κοιτάζω όλα τα πρόσωπα μήπως τη βρω, μήπως με βρει, να μου πει ‘σε χρειάζομαι, ντρέπομαι αλλά σε χρειάζομαι’ κι εγώ τότε θα της πω ‘σε περίμενα, ντρέπομαι, αλλά σε περίμενα’. Πολλές φορές περνώ με το ποδήλατο μέσα από τα τραπέζια, και τότε τρέχουν τα γκαρσόνια να με διώξουν, αλλά δε με προλαβαίνουν, κι αν με προλάβουν με λυπούνται, μόνο ‘φεύγα’ μου λένε, ‘φεύγα τρελέ’ αλλά εγώ δεν είμαι τρελός, εγώ αγάπησα, αυτό έπαθα.