«ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, αδύνατον ν’ αποφύγω την πιο μαύρη σελίδα της: τη δολοφονία του Καποδίστρια - ο απόγονός του την περιγράφει με τόσο ζωντανά χρώματα, που σχεδόν με προκαλεί ν' αντιγράψω την αφήγησή του στο χαρτί. Είναι το τρίτο διήγημα που του αφιερώνω, προσπαθώντας συνέχεια να δικαιολογώ την αυτοκαταστροφική μανία του. Πάντοτ’ εύρισκα μιαν εξήγηση, εκτός από τώρα ̇ ίσως
γιατί υπάρχει κάτι αμετάκλητο που κάνει τα λόγια να στερεύουν. Μέσα στην προαιώνια αντανάκλαση της στιγμής εκείνης ζούμε όλοι μας, μέχρι σήμερα. Και η λογοτεχνία δεν φταίει καθόλου γι’ αυτό ̇ που –αγγίζοντας τη σφαίρα στον τοίχο– ξέθαψε όλες τις παλιές αμαρτίες...».