Ο μέσος νεοέλληνας μικροαστός δεν γνωρίζει ούτε τον τρόπο με τον οποίο του επιβλήθηκε το νεφελώδες αξιακό σύστημα της χριστιανοϊουδαϊκής ηθικής, ούτε το περιεχόμενό της. Κι αν μερικές φορές κάτι ακούει, φοράει τις ωτασπίδες του διότι πως να ακυρώσει μια προηγούμενη ζωή αποδεχόμενος ότι η χριστιανική αγάπη είναι υποδεέστερο συναίσθημα από την φιλότητα και την λατρεία… Ότι η ελεημοσύνη δεν ωφελεί τον επαίτη, αλλά τον ίδιο τον ελεήσαντα διότι του μειώνει την απόστασή του από τον παράδεισο… Ότι η φιλανθρωπία αξίζει όταν αυτή γίνεται μεταξύ ομοτίμων… Ότι η ελπίδα τον κάνει να αναβάλει την δραστηριοποίησή του σε οτιδήποτε θα μπορούσε να επιτύχει. Ωστόσο η προαιώνια μνήμη του γονιδιακού του υλικού, του φωνάζει διονυσιακά κι ο απόηχος αναμιγνύεται με τις εσφαλμένες αντιλήψεις του τελώντας τον σε κατάσταση σύγχυσης. Αυτή ακριβώς την σύγχυση πραγματεύεται ο συγγραφέας στο παρόν βιβλίο εξαπολύοντας λίβελο κατά του μικροαστού χριστιανού μέσα όμως από την πικρία που ο ίδιος νοιώθει γιατί στην πραγματικότητα τον νοιάζεται και τον πονάει.