Μπορεῖ στό τέλος νά σέ λυπηθεῖ·
νά λιώσει στό στόμα τό χῶμα
τό αἷμα νά κυλήσει στις φλέβες ξανά.
Νά σοῦ δοθεῖ τό μονάκριβο ποίημα.

Η Άντεια Φραντζή εγγράφει το προσωπικό της ιδίωμα στη μακρά παράδοση της ''γυναικείας γραφής'' που ωστόσο ξεπερνά τον ''έμφυλο'' λόγο (Βακαλό, Χατζηλαζάρου, Αραβαντινού κ.α.) για να λάμψει, ισχυρή, αισθαντική και αυτόφωτη, και έξω απ' τα πεδία της θηλύτητας. Στην παρούσα έκδοση συγκεντρώνεται το σύνολο της ποιητικής δουλειάς της, ως καταγραφή μιας συνεπούς ρυθμικής φωνής, ως αποτύπωση ενός παιγνιώδους βλέμματος διαρκώς στραμμένου σ' ένα άυλο κέντρο - ενώ, καθώς κερδίζει σε εσωτερικότητα, εκτρέπει συγχρόνως την πραγματικότητα σε μια σειρά λιγότερο ή περισσότερο φωτεινών μετασχηματισμών που γοητεύουν και συγκινούν.