Η ύλη του παρόντος τόμου αποτελείται από επιστολές, οι οποίες δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες, καθώς και από διάφορα άλλα κείμενα τα οποία σχετίζονται με ζητήματα τόσο της τρέχουσας –για την εποχή που γράφηκαν– όσο και της διαχρονικής επικαιρότητος.
Ο ανά χείρας τόμος διαθέτει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Οι 360 σελίδες του δεν αποτελούν ένα συνεχές κείμενο, το οποίο, λόγω του όγκου, θα μπορούσε, ύστερα από την ανάγνωση κάποιου τμήματός του, να δημιουργήσει ένα αίσθημα κόπωσης στον αναγνώστη. Τα μικρά σε έκταση κείμενα, στην ουσία επιφυλλίδες, όχι μόνο δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αλλά αντιθέτως, λόγω της μικρής έκτασής τους, δίνουν τη δυνατότητα να σταματήσει την ανάγνωση, όποτε το αποφασίσει, χωρίς να χρειάζεται να ανακαλεί στη θύμηση σε ποιο σημείο ροής γεγονότων είχε σταματήσει, λόγω της αυτοτέλειας των κειμένων, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, που τα κείμενα επεκτείνονται σε συνέχειες, αναφορικά με κάποιο συγκεκριμένο θέμα.
Στο τέλος της ανάγνωσης καθενός κειμένου, ο αναγνώστης αισθάνεται τη γεύση εύχυμων καρπών και τη μυρωδιά ευωδιαστών ανθών γνώσεων που ξεπηδά από τον λειμώνα της βαθειάς παιδείας και πολυσχιδούς ευρυμάθειας, που διαθέτει ο συγγραφέας. Κι αν, ακόμη, δεν το πράξει φωναχτά, από μέσα του θα πει: “έμαθα κάτι αξιόλογο, κάτι σημαντικό”. Και θα συνεχίσει με την ανάγνωση του επόμενου, στη σειρά, κειμένου για να συμβαδίσει, διαβάζοντας το κείμενο, σε ατραπούς κοινωνικές, ιστορικές, λαογραφικές, πατριωτικές, τοπικές, συσσωρεύοντας και εμπλουτίζοντας γνώσεις και υιοθετώντας, εν πολλοίς, τις αντικειμενικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα.
Καταξιωμένος, με περγαμηνές αξιοζήλευτες, ο Γεράσιμος Μιχ. Δώσσας δεν γράφει για να γράψει. Τα θέματα των κειμένων προέρχονται από κεντρίσματα που προκαλούν η καθημερινότητα, οι διαχρονικές αξίες, τα ιστορικά γεγονότα – ευρύτερα γνωστά ή παντελώς άγνωστα. Δίνει, στα δεύτερα, την ευκαιρία που τους αξίζει να καταστούν γνωστά –όσο αυτό είναι εφικτό, τουλάχιστον σε μια μερίδα ανθρώπων, που έχουν τη δυνατότητα να γίνουν κοινωνοί τους– αδιαφορώντας για τους προβληματισμούς που δημιουργούν σε εμπαθείς και στενόμυαλους υπηρέτες ιδεολογιών.
Κάθε κείμενο του Γεράσιμου Δώσσα είναι στοχευμένο. Με ευρυμάθεια που εκπλήσσει, διεισδυτικός και οξυδερκής, χρωματίζει τα κείμενά του με μια ξεχωριστή μελωδικότητα ύφους και απλώνει μια ρίζα στον λειμώνα του κοινωνικού ιστού, από την οποίαν ξεπηδά ένας ευωδιαστός μίσχος αντικειμενικού σχολιασμού, χωρίς προκαταλήψεις και αγκυλώσεις.
Μακριά από την απαιδευσία, την οποία καλλιεργεί ο τηλεοπτικός πρωτογονισμός, η οξυωπία του συγγραφέα εμβαθύνει τη ματιά του στην ουσία των γεγονότων και την αναδεικνύει μέσω των επιφυλλίδων του.
Καυτηριάζει πρόσωπα και πράξεις τους, ανατρέχοντας στο παρελθόν και παραλληλίζοντάς το με το παρόν, για συγκριτικούς λόγους.
Συμβάλλει, με τη θαρραλέα στάση του, στην αντίσταση από-σβεσης από τη μνήμη γεγονότων, κυρίως ιστορικών, τα οποία η προπαγάνδα παραποιεί και στρεβλώνει. Η αντικειμενικότητα και η θαυμαστή ουδετερότητα που επιδεικνύει, καυτηριάζοντας τους, όποιας πλευράς, ενόχους, ίσως, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για τους “ιστορίζοντες” και, ιδιαιτέρως, τους επαγγελματίες ιστορικούς. Άλλωστε, πέραν των ισχυρότατων επιχειρημάτων, τα οποία, κατά περίπτωση, επικαλείται, έχει συνεπίκουρο και τα προσωπικά του βιώματα.
Καθηλώνει με τη θρησκευτική του προσήλωση στην αντικειμενικότητα, χωρίς υπερβολές, χωρίς διάθεση να αδικήσει πρόσωπα και πράγματα, χάριν σκοπιμοτήτων. Με σεβασμό στον αναγνώστη του καθενός κειμένου.