Ποτέ δεν ξέρει κανείς που μπορεί να οδηγήσει μια συνάντηση. Ο Άρης συνάντησε την Ιουλία σε μια στιγμή που η ζωή τους έλαμπε σαν πολύτιμος λίθος. Όλα έδειχναν ότι καμιά ακύρωση δεν θα τάραζε την πορεία τους. Όταν εκείνος βρέθηκε να την δολοφονεί κι αυτή να ξεψυχάει στα πόδια του, το κρύσταλλο των ζωών τους θρυμματίστηκε για πάντα. Κανένα κομμάτι δεν θα ταίριαζε ποτέ με κανένα άλλο.

Τι να περιμένεις μετά από αυτό;
Τι να ελπίζεις;

Κι όμως, η νεκρική σιγή που κατακάθισε σαν πηχτή σκόνη σε ότι απέμεινε απ’ αυτούς, έγινε ξάφνου τόσο εύγλωττη. Έγινε κραυγή ζωής.

'Τον θάνατο;
Όχι, δεν τον φοβάμαι.
Τον κάνω πέρασμα και δρασκελίζω το κατώφλι του.
Τον κάνω μήτρα και τοποθετώ εσένα ασφαλή μέσα
στα ζεστά της τοιχώματα. Τον κάνω ζωή και τον τινάζω από τη θέση του. Τον κάνω χάρτινο πύργο και του βάζω φωτιά', θα μονολογήσει ο Άρης, όταν χρόνια μετά τον φόνο, θα δίνει, σαν άλλος Θεός, άγγιγμα ζωής εκεί που βασίλευε ο θάνατος.